Gdy „parę” lat temu zasugerowano mi otwarcie próby przewodnikowskiej przyjęłam to jako wielki zaszczyt. Dla mnie 16 – letniej niedoświadczonej drużynowej był to wielki zaszczyt, oznaka uznania a jednocześnie wielki strach, czy ja jestem w stanie temu podołaćczy, to jest już ten czas.
Moja opiekunka wytłumaczyła mi, że w codziennej mojej pracy z drużyną wspinam się na niejedne Rysy i Mont Blanc. Wtedy właśnie zrozumiałam, że próba przewodnikowska to nie jest wcale Mont Everest czy K2 zimą, że to kolejna poprzeczka, kolejne wyzwanie, z którym chcę i powinnam się zmierzyć. Nie wyobrażałam sobie, że mogłabym nie spróbować, tym bardziej, że dzieciaki cały czas mnie obserwowały, dziś wiem, że byłam dla nich kimś ważnym.
Jaka powinna być próba?
Próba przewodnikowska powinna wg mnie rozpocząć się czymś w rodzaju samooceny, uświadomienia co jest moim atutem, a co słabą stroną, co chciałabym w sobie rozwijać, a z jakimi słabościami walczyć. Ja sięgnęłabym też do Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego, a także do Zobowiązania Instruktorskiego. Na takiej bazie można zbudować plan swojej próby. Powinien on zawierać wszystkie podejmowane w założonym okresie (12-18 miesięcy) działania.
Opócz pracy nad własną osobowością powinno sie tam znależć organizowanie zbiórek, rajdów, imprez, planowanie – tak by zdobyć, to doświadczenie, którym w przyszłości bedziemy się dzielić z innymi. Nie może to być jednak przypadkowe zestawienie pomysłów do zrealizowania czy też spraw koniecznych do załatwienia, gdyż powinny realizować one nasze cele, rozwijać zainteresowania.
Próba przewodnikowska powinna byc związana z działaniem naszego środowiska drużyny, szczepu, hufca.
Zadania próby to również nasze bieżące działanie, nauka w szkole, studia, czy też praca zawodowa. Tam też w końcu kształtujemy swoja osobowość.
Zadania powinny być jasno sprecyzowane. Trzeba wiedzieć, co chce się przeprowadzić, z kim, kiedy, gdzie, za pomocą jakich środków. Muszą być realistyczne, uwzględniać czas trwania próby i plan pracy środowiska, w którym są realizowane.
Ale próba powinna też sięgać w obszary dla nas trudne, takie z którymi dotychczas się nie zmierzaliśmy. Powinien to być ten nasz wyczyn, ta poprzeczka ustawiona ponad naszymi głowami, tak aby trzeba było trochę potrenować aby ją przeskoczyć.
Magda