WYWIADY

Rozmawiamy z Magdą Grodzką – osobą najbardziej zaangażowaną w tworzenie ZKK w naszym Hufcu. Nie wiesz co to jest ZKK? Właśnie po to jest ten wywiad.

ZKK to…?
Zespół Kadry Kształcącej. Zespół, który odpowiedzialny jest za całość spraw związanych z kształceniem w hufcu. Ma nie tylko organizować kursy i warsztaty na różnych poziomach, ale także kształtować politykę kadrową, tworzyć plan kształceni hufca oraz upowszechniać dorobek wypracowany w ramach prowadzonego u nas kształcenia.

Czy u nas funkcjonuje taki zespół?
Byliśmy zobowiązani do tego, żeby ZKK utworzyć do końca września 2004 roku. Jeszcze nam się to nie udało.
Oficjalnie nikt się nie podjął zadania stworzenia ZKK. Jest całe grono osób, które stara sie coś robić w tym temacie. Było już kilka koncepcji i pomysłów na utworzenie takiego zespołu ale póki co spaliły na panewce.
Obecnie jest wiele osób zaangażowanych w prowadzenie działań kształceniowych, większość z nich była zaangażowana w organizację i prowadzenie zajęc podczas ostatnich warsztatów, mam nadzieje że może staną się one zalążkiem takiego zespołu, który szybko wypełni warunki formalne.

Jakie to warunki?
Formalnym warunkiem jest posiadanie OKK (Odznaki Kadry Kształcącej) i stopnia instruktorskiego. Dla mnie osobiście ważniejsze w chwili obecnej jest to, aby byli to ludzie, którzy chcą i potrafią kształcić i są przygotowani aby w niedługim czasie nadrobić ewentualne braki regulaminowe

Mamy w hufcu osoby, które spełniają takie warunki. Dlaczego zatem taki zespół jeszcze nie powstał?
W naszym hufcu poki co (ale mam nadzieje ze juz za chwilke sie to zmieni) jest 3 instruktorów z Brązową Odznaką Kadry Kształcącej i jedna instruktorka ze Srebrną Odznaką. Instruktorzy Ci z licznych względów, na których omawianie nie ma tu miejsca, nie podjęli się stworzenia ZKK naszego hufca. Nie znaczy to jednak, że wyłączyli się z kształcenia i pracy. Mogę powiedziec chyba również w ich imienniu, że naszym celem jest zbudowanie młodego zespołu kształceniowców, którzy sami kształcąc się już wkrótce zdobędą/zdobyliby niezbędne uprawnienia aby kierować kursami i warsztatami w naszym hufcu, a my bylibysmy dla nich zapleczem, które w razie potrzeby mogliby wykorzystać.

Rozumiem, że będą to osoby mniej doświadczone. Patrząc na zadania ZKK zastanawiam się czy nie za dużo od tych osób wymagamy.
Liczymy na to, że ZKK stworzą ludzie z pasją, którzy sami chcą się kształcić i przekazywać swą wiedzę i pomysły innym. Myślę, że taki zespół będzie mógl liczyć na duże wsparcie innych instruktorów. To na pewno możemy im obiecać.

Sądząc po czasie, jaki upływa borykamy się z jakimiś problemami przy tworzeniu ZKK. Na czym one polegają?
Problemów jest coniemara…. Wg mnie głównym jest brak deklaracji od osoby(osób), która podjęłaby się kierowania i zbudowania takiego zespołu. Może to też jest tak, że nie umiałam, nie umieliśmy wychować swoich następców i teraz znaleźliśmy się w takiej małej pułapce, że sami nie możemy, nie chemy, nie mamy czasu, siły czy chęci etc., aby tym się zająć, a nikt inny też się nie zgłasza widząc, że my wciąż zajmujemy im miejsce. Może powinniśmy ogłosić wszem i wobec że na tych funkcjach mamy vacaty 😉

Czy nasze problemy są czymś szczególnym czy to raczej norma w takich hufcach jak nasz?
Nie mam dokładnego rozeznania, ale z informacji, jakie posiadam wynika, że ZKK istnieją w większości dużych warszawskich hufców. Problem jest z hufcami wiejskimi i małymi podwarszawskimi, gdzie czasem nie ma ani jednej osoby z odznaką i odpowiednimi umiejętnościami. Na tym tle my nie plasujemy się na najgorszej pozycji, ale to niestety nie jest pocieszające…

Czy tworząc ZKK nie za bardzo ograniczamy się do swojego zamkniętego – grona? Może powinniśmy otworzyć się na inne hufce?
Regulamin kształcenia zakłada możliwość stworzenia i powołania przez Komendanta Chorągwi Międzyhufcowego Zespołu Kształcenia. Niestety z żadnym z sąsiednich hufców (Celestynów, Sulejówek, Góra Kalwaria, Praga Południe) nie jesteśmy też związani jakąś bliższą współpracą, co mogłoby nam pomóc. Nad tym powinniśmy trochę popracować, organizować jakieś wspólne przedsięwzięcia, bliżej się poznawać, wymieniać doświadczenia.
Pewnym problemem jest to, że każdy z hufców ma chyba zdecydowanie inną specyfikę i potrzeby i wg mnie takie działanie byłoby bardzo trudne. Odległość i kłopoty dojazdowe to następne utrudnienie.

W kilku ostatnich szkoleniach i warsztatach, które organizowaliśmy w Hufcu niektóre zająca prowadziły osoby spoza naszego Hufca. Nie było to naszą tradycją. Dlaczego skorzystaliśmy z tej możliwości? Jakie są tego dobre strony a jakie złe?
A z tym to się nie zgodzę. Wydaje mi się, że zawsze staraliśmy się zapraszać na zajęcia jakieś ciekawe osoby, profesjonalistów w różnych dziedzinach. Nie zawsze nam się to może udawało, ale pomysł nie jest nowy. Olbrzymim plusem zaangażowania takich osób, jest możliwość poznania form i metod, stosowanych w innych środowiskach, poza tym zawsze jest to taki „powiew świeżości”, a jeśli jeszcze uda nam się zaprosić osoby, które bardzo dobrze znają się na swoim fachu i są uznanymi specjalistami w swoich dziedzinach to juz jest super. Myślę, że może to potwierdzić na przykład każdy, kto brał udział w ostatnich zajęciach o skautingu my nawet jakbyśmy się bardzo starali nie poprowadzilibyśmy ich na tyle ciekawie i treściwie jak zaproszona przez nas Joanna Nestorowicz (na codzień pracująca w chorągwianym wydziale zagranicznym).
Należy zachować jednak umiar, mamy bowiem w swoich szeregach świetnych, kreatywnych instruktorów i nie można o nich zapominać.

Na co wpłynie utworzenie ZKK?
Kto był na ostatnich warsztatach wie, że mamy wspaniałych młodych ludzi, którzy chcą prowadzić gromady i drużyny, chcą się rozwijać i kształcić i właśnie do tego potrzebne jest nam ZKK aby na te potrzeby w sposób planowy (a nie tylko z doskoku jak to mam miejsce teraz) mogło odpowiadać. Myślę, że stworzenie takiego zespołu pomogłoby nam też w podniesieniu poziomu organizowanych kursów i warsztatów.
Działanie kształceniowe powinno byc ukierunkowane na wsparcie drużynowych w ich codziennej pracy. Od współtworzenia broszurek i wydawnictw, poprzez poradnictwo, warszaty metodyczne i programowe, kursy. Wg mnie praca takiego zespołu wspólnie z prężną działalnością namiestnictw mogłaby podnieść jakość naszych drużyn o ilości już nie wspomnę.
Nie jest to cel, który osiągniemy bardzo szybko, ale musimy cały czas mieć go przed sobą.

Myślę, że wszyscy sobie tego życzymy. Dziękuję za rozmowę.
Mirek Grodzki

FC (Formation Continue centrum kształcenia ustawicznego, gdzie pracuje) dzieli hale produkcyjne ze szkoła inżynierska. Pewnego popołudnia spotkałem tam grupę studentów konstruujących skomplikowane urządzenia. Oto kilka zdjęć ilustrujących to spotkanie oraz wywiad z Claudia Bernedo, studentką szkoły inżynierskiej ICAM.

Michał Rudnicki : Klaudio, co Ty tutaj wyprawiasz?

Claudia Bernedo: Mam teraz zajęcia praktyczne. Pracujemy w grupach liczących cztery, piec osób. Realizujemy nasze projekty. Każda osoba ma do wykonania jakiś element, a później razem konstruujemy urządzenie. Dzisiaj na przykład fabrykujemy tłok hydrauliczny. Musimy wykazać się znajomością obróbki, frezowania i dziurkowania.

M.R.: Ile czasu macie na opanowanie tych sztuk?

C.B.: Godzinę miesięcznie na obróbkę, godzinę na frezowanie, podobnie z dziurkowaniem. Poza tym mamy dwie godziny tygodniowo na studiowanie maszyn takich jak nóż elektryczny, odtwarzacz video, brama automatyczny, maszyny rolnicze…

M.R.: I wydaje Ci się to wystarczające?

C.B.: Ja osobiście wołałabym mieć więcej zajęć praktycznych, ponieważ jestem bardzo ciekawska…Ale mamy sporo wykładów i ćwiczeń, oprócz tego prace domowe, wiec czas jest napięty.

M.R.: Studia na ICAMie są dosyć ciężkie?

C.B. : Od czasu do czasu jestem naprawdę zmęczona, ale większość czasu jestem w dobrej formie i cieszę się z tego, ze tutaj studiuje. Mam nadzieje znaleźć w przyszłości dobra prace. Trzeba także przyznać, że nastrój w naszej szkole jest bardzo dobry, możemy zawsze liczyć na naszych profesorów i kolegów. Nikt nie boi się zadawać pytań podczas zajęć.

M.R. : FC (Formation Continue) ta nazwa Ci cos mówi?

C.B. : Nie za wiele, za każdym razem, kiedy mamy zajęcia praktyczne uczniowie z FC maja zajęcia teoretyczne, wiec się raczej mijamy…Ale kiedy jadałam obiady w naszej wspólnej stołówce, znałam kilku przystojnych chłopców…Byli bardzo sympatyczni…

M.R. : Hmm, rozumiem…Ostatnie pytanie czy możesz powiedzieć cos o sobie?

C.B. : Oczywiście! Studiuje na pierwszym roku kursu przygotowawczego (studia we Francji często funkcjonują w systemie : rok lub dwa lata kursu przygotowawczego, który kończy się konkursem, z którego osoby mające najlepsze wyniki przechodzą na właściwe studia. W ICAMie jest dwuletni kurs przygotowawczy i trzy lata studiów inżynierskich). Działam w biurze studenckim, gdzie jestem sekretarka. Kocham muzykę „Metal“, lubię uczyć się jeżyków obcych. (Klaudia pochodzi z Peru, od czterech lat mieszka we Francji)

M.R.: Aaa, to dlatego od 15 minut rozmawiamy po angielsku?

C.B.: Tak! Dzisiaj po południu mam kurs angielskiego i chciałam poćwiczyć przed zajęciami…

M. R.: I understand. Thank you and good luck!

W Adamem Żórawskim, Szefem Sztabu WOŚP w Otwocku rozmawia Mirek Grodzki.

1. Jesteś Szefem Sztabu już drugi raz.
Jakie doświadczenia z poprzedniego roku były najbardziej cenne dla tegorocznego Finału?

To mój 4 finał WOŚP. 2 jako szef sztabu, czy będzie kolejny to się okaże na dzień dzisiejszy nie składam żadnych deklaracji, co do następnego finału. Doświadczeń po poprzednich finałach było dużo i było, co naprawiać, co najważniejsze udało nam się uniknąć kradzieży puszek, co miało miejsce w tamtym roku. W tym roku żadna puszka nie została skradziona i nie było żadnego incydentu próby kradzieży. Udało nam się usprawnić prace w sztabie dniu finału i udało nam się usprawnić komunikacje miedzy poszczególnymi miejscami gdzie odbywały się imprezy.

2. Dla większości ludzi WOSP to jeden dzien. A jak to wygląda z punktu widzenia Szefa Sztabu? Ile pracy wymaga przygotowanie Finału?

Dla większości to jeden dzień jednak jest zupełnie inaczej. Prace w tym rozpoczęliśmy już we wrześniu i właśnie wtedy odbyło się pierwsze spotkanie z zaproszonymi gośćmi. Dlaczego tak wcześnie zaczęliśmy a to tylko, dlatego żeby ten finał zrobić z większym rozmachem, co zmyśle, że nam się udało? Intensywne prace w sztabie rozpoczęły się już w piątek i trwały do późnych godzin nocnych w sobotę (klejenie puszek, przygotowanie dekoracji …).

3. Ile osób jest zaangażowanych w tegoroczny Finał?

Jak co roku w finał włącza się spora liczba ludzi i tak naprawdę trudno jest ich policzyć ale mogę powiedzieć że było ich dużo i liczba była bliska 100.

4. Z kim spoza ZHP współpracujemy?

Moim zamierzeniem było to, aby zachęcić jak największą liczbę spoza ZHP do pracy w dniu finału jak i w sztabie. Myślę, że mi się to udało. Udało nam się zachęcić do wspólnej pracy min. Członków Polskiego Stowarzyszenia Bluesowego w Otwocku, dyrektora i pracowników Hali Miejskiej w Karczewie, dyrekcje i pracowników Integracyjnego Centrum Sportu i Rekreacji w Józefowie, Straż Pożarna w Józefowie i innych.

5. Co jest Twoim największym zmartwieniem na dzień przed Finałem?

Największym zmartwieniem na dzień przed finałem było czy wszystko się uda czy dopisze frekwencja czy nie będzie żadnych incydentów.

6. Czym będziesz chciał zaskoczyć w tym roku?

W tym roku postawiliśmy przede wszystkim na bezpieczeństwo, co myślę, że nam się udało. Chcieliśmy usprawnić komunikacje a co za tym idzie obniżyć koszty rachunków telefonicznych, co myślę, że nam się udało.

7. Na ile szacujesz tegoroczna zbiórkę pieniędzy?

Moim marzeniem było abyśmy w tym roku zebrali ponad 100 000 zł jednak patrząc na to, że nie mamy gwiazdy na koncert to zebrana kwota 65 tyś z kawałkiem to całkiem niezły wynik.

8. Jakie byś dal rady dla osób, które w przyszłości będą tworzyli Sztaby w swoich miastach? Na co powinni zwrócić największą uwagę?

To nie takie proste. Problemów do rozwiązania przy organizacji tak dużej imprezy jest dużo najważniejsze jest to aby dobrać sobie odpowiednich ludzi do pracy w sztabie bo jak się będzie miało nieodpowiednich ludzi to same chęci nie pomogą.

9. Co było największym problemem przy organizacji tegorocznego Finału?

Najważniejszym problemem przy organizacji XIII finału było zorganizowanie gwiazdy na koncert, która by przyjechała do nas i zagrała za zwrot kosztów, bo taka jest idea. Jednak rzeczywistość jest zupełnie inna.

Dziękuję za rozmowę i do zobaczenia na Finale.
Mirek Grodzki

Z Druhną Urszulą Bugaj, członkiem Sądu Harcerskeigo Chorągwi Stołęcznej ZHP rozmawia Mirek Grodzki

1. Gratulujemy Druhnie wyboru do Sądu Harcerskiego Chorągwi Stołecznej ZHP. Była Druhna członkiem tego sądu w ostatnich latach. Może nam Druhna trochę przybliżyć to ciało? Na czym polegają jego zadania, jakiego rodzaju sprawy sąd rozstrzyga?
Rzeczywiście, w „chorągwianym sądownictwie harcerskim” przepracowałam 8 lat. Teraz jest to już 3 kadencja. Ogromnie wahałam się, czy „ulec” namowom ponownego kandydowania. Jeśli przydawało się to, co robiłam dotąd, a nie ma przeciwwskazań, żeby to kontynuować, to daję się namówić na więcej. I tak się stało tym razem. Ja wyraziłam tylko wolę kandydowania, wybór pozostawiając Zjazdowi Chorągwi. I Zjazd mnie wybrał. Jest nas 11 „sprawiedliwych”, którzy przez 4 lata będą orzekać w sprawach odpowiedzialności dyscyplinarnych instruktorów a także członków zwyczajnych nie będących instruktorami i pełniących funkcje instruktorski, odpowiedzialności związanej z naruszaniem przez nich Statutu ZHP, zawinienia przeciw innym członkom Związku poprzez naruszenie chwał, regulaminów i decyzji władz ZHP, odwołania w sprawach przydziału służbowego instruktorów, zaliczania służby instruktorskiej.

2. Czym ten sąd różni się od normalnego sądu, co ma z nim wspólnego i jak wygląda rozprawa?
Mimo wielu podobieństw różnice jednak są znaczne. Sąd harcerski, najprościej mówiąc, jest przede wszystkim taką władzą, która ma służyć instruktorom pomocą w zakresie rozumienia wychowawczej roli harcerstwa, wzajemnych oddziaływań i oceny postępowania. Nie jest prokuratorem, nie feruje wyroków, nie skazuje na więzienie, choć w sprawach nie objętych regulaminem Sądu obowiązuje kodeks postępowania karnego. Wspólne dla obydwu sądów: cywilnych i harcerskich, jest niezawisłość w orzekaniu. Są, podobnie jak w sądzie cywilnym, strony, (w sądzie harcerskim wnioskodawca i obwiniony a nie pozwany czy oskarżony), są pełnomocnicy, obrońcy, świadkowie. Odbywają się również postępowania pojednawcze. Ma to miejsce wówczas, gdy wynikają sprawy związane z działalności w ZHP pomiędzy członkami zwyczajnymi, nie będącymi instruktorami i pełniącymi te funkcje oraz instruktorami. Rozprawy są jawne tylko dla instruktorów oraz członków zwyczajnych, którzy nie są instruktorami, ale zostali mianowani na te funkcje rozkazem komendanta. Rozprawa rozpoczyna się sprawdzeniem obecności stron i świadków. Następnie wnioskodawca odczytuje wniosek o ukaranie. Podczas postępowania dowodowego zostaje przesłuchany obwiniony, świadkowie, są badane wszystkie dostępne dokumenty oraz inne dowody mające związek ze sprawą. Po zamknięciu postępowania udziela się głosu wnioskodawcy i obwinionemu, po czym następuje zamknięcie rozprawy. Zespół orzekający po naradzie sporządza orzeczenie, które ogłasza w obecności stron.

3. Kto może być członkiem sądu, jak się zostaje jego członkiem i jakie trzeba mieć predyspozycje, żeby dobrze pełnić tę służbę?
Członkiem każdego sądu harcerskiego, zarówno hufcowego, chorągwianego czy Naczelnego Sądu Harcerskiego, może być wyłącznie instruktor w stopniu harcmistrza, przeciwko któremu nie toczy się postępowanie karne w organach wymiaru sprawiedliwości ani dyscyplinarne w ZHP. Do harcerskich władz sądowych członkowie są w wybierani na zjazdach hufców (sąd hufcowy), chorągwi(sąd chorągwiany) i zjazdach całego ZHP(Naczelny Sąd Harcerski). Osoba zasiadająca w sądzie harcerskim powinna mieć doświadczenie życiowe, znać i rozumieć Statut ZHP, być bezstronna, nie poddająca się żadnym naciskom środowiskowym, obiektywna, nie kierująca się emocjami ani osobistym interesem, odpowiedzialna.
Bardzo mi się podobało zasłyszane kiedyś w korytarzu Komendy Chorągwi Stołecznej określenie zespołu orzekającego, który miał posiedzenie i przygotowywał się do rozprawy:
”o ,dziś kryształki mają spotkanie…” Kryształkami nazwano właśnie tych sędziów.

4. Kto może zgłosić wniosek do sądu i czego może dotyczyć?
Wniosek do sądu może zgłosić wnioskodawca, który jest instruktorem lub członek zwyczajny nie będący instruktorem lecz pełniący funkcję instruktorską. Wnioskodawcą może też być krąg harcerski lub dowolna władza ZHP, która może upoważnić do występowania i działania w jej imieniu swojego pełnomocnika, którym może być wyłącznie instruktor ZHP.

5. Czy sąd może rozstrzygać sprawy osób nie będących członkami ZHP? Czy takie osoby mogą byś świadkami w sprawie?
Jest to sąd harcerski i jak sama nazwa wskazuje swoim postępowaniem obejmuje tylko sprawy dotyczące działalności w harcerstwie oraz stowarzyszone w ZHP, o ile są instruktorami lub członkami zwyczajnymi i pełnią funkcje instruktorskie.

6. Co to znaczy, że sprawa rozpatrywana jest w drugiej instancji. Do czego służy „instancyjność” orzekania?
Do rozpoznania sprawy w postępowaniu dyscyplinarnym przez właściwy sąd decyduje przydział służbowy obwinionego. Jeśli jest to instruktor konkretnego hufca, to właściwym sądem będzie dla niego sąd hufca. I to jest sąd I instancji. Jeśli w hufcu nie działa sąd harcerski (np. nie został powołany), to oczywiście sprawy są rozstrzygane w sądzie chorągwi. Wówczas ten sąd będzie dla niego I instancją. „Instancyjność” to nic innego jak stopniowanie w hierarchii władzy sądowniczej.

7. Czy są jacyś instruktorzy, którzy nie podlegają sądowi harcerskiemu?
Nie ma takich. Tylko postępowanie przeciw przedstawicielom władz toczy się we właściwym dla danej osoby sądzie. Np. komendant hufca nie może być sądzony przez sąd hufcowy.

8. Jaka jest największa kara, którą sąd może wymierzyć? Czy takie wyroki były wydawane?
Sądy harcerskie współpracują z odpowiednimi władzami ZHP, ale mogą też korzystać z pomocy doradców i specjalistów, aby móc sprawiedliwie wydać orzeczenie. Zawsze bowiem chodzi o dobre i prawidłowe spełnianie statutowych zadań i przeprowadzenie czynności zgodnie z Regulaminem. Wobec instruktorów naruszających postanowienia Statutu sądy mogą stosować m.in. .karę upomnienia, naganę, pozbawienie na 4 lata (okres kadencji władz harcerskich)całości lub części praw członkowskich oraz wykluczenie z ZHP. Chciałabym przypomnieć co znaczy wykluczenie z ZHP. To jest pozbawienie praw członkowskich, zakaz używania stopni i noszenia odznak organizacyjnych. Niestety, wszystkie te kary były i są stosowane odpowiednio do wagi sprawy i wskazanych dowodów.
Warto zaznaczyć, że odpis orzeczenia dołącza się do akt instruktorskich ukaranego, może być ogłoszone w rozkazie, a wykluczenie z ZHP zawsze jest ogłaszane w rozkazie Naczelnika ZHP.

9. Czego dotyczy większość spraw rozpatrywanych przez sąd?
Najkrócej można powiedzieć, że prawie w każdym przypadku do rozprawy dochodzi z powodu nieprzestrzegania Prawa Harcerskiego.

10. Jaki procent spraw sąd rozstrzyga na korzyść osoby oskarżanej?
W sądzie harcerskim nie występuje pojęcie „oskarżony”. Stronami w postępowaniu są: wnioskodawca i obwiniony. I na korzyść obwinionego rozstrzyga się te wątpliwości, które nie dają się usunąć ani jednoznacznie wyjaśnić. Nie znam takich danych procentowych.

11. Czy od wyroku sądu można się odwołać i do kogo?
I znów muszę skorygować: nie wyrok tylko orzeczenie. Oczywiście można odwołać się od orzeczenia wydanego w I instancji do sądu odwoławczego. Wniesienie odwołania na piśmie w ciągu 14 dni wstrzymuje wykonanie orzeczenia. Ale jeśli zostanie nadany bieg temu odwołaniu, to ponownie wznawia się postępowanie według zasad obowiązujących w sądzie harcerskim.

12. Jakie są największe problemy przy rozpatrywaniu spraw?
Największym problemem jest niewiedza. I to z zakresu ustroju sądów harcerskich jak również brak wiedzy formalnej. Sąd nie ma możliwości skrócenia czasu trwania orzeczonej kary a zdarzają się przypadki takich właśnie wniosków. Bywa też, że wniosek o ukaranie jest niewłaściwie sporządzony. Może dla porządku przypomnijmy, że wniosek powinien być złożony w 2 egzemplarzach, zawierać dane wnioskodawcy i jego adres, stopień, imię, nazwisko, adres obwinionego, pełnioną przez niego funkcję i przydział służbowy w Związku. Wymaga się dokładnego określenia zarzucanego mu przewinienia, wskazując czas i miejsce jego popełnienia , rzetelnego uzasadnienia i poparcia dowodami wniosku. Jeśli w rozprawie uczestniczyć mają świadkowie, to należy podać ich adresy. Więc w interesie wnioskodawcy jest udowodnienie przedstawionych zarzutów, a obwinionemu dowody na ich odparcie. W postępowaniu dowodowym sądu te rzeczy są niezwykle ważne i od nich często zależy sprawność wydawania orzeczeń.

13. Czy praca w sądzie polega tylko na rozpatrywaniu spraw czy na czymś jeszcze?
Ależ nie tylko na rozpatrywaniu. Poza sprawami proceduralnymi istnieje sprawozdawczość, odbywają się posiedzenia plenarne, na których omawia się zasady pracy zespołów orzekających oraz ocenę ich pracy, problemy kadry wynikające z rozpatrywanych spraw, narady, spotkania instruktorskie, szkolenie i dokształcanie członków sądu, zapytania do odpowiednich władz, wizytacje…Pamiętam jak Sąd Harcerski Chorągwi był wizytowany przez NSH (Naczelny Sąd Harcerski). Badaniem objęto jakość pracy orzeczniczej, poziom i zasadność wydanych zarządzeń i postanowień, organizację pracy, sposób gromadzenia akt. Krótko mówiąc Sąd stanął przed Sądem.

14. Czy jeżeli członkowie sądu nie mają dużo pracy to się cieszą czy smucą?
Bardzo, bardzo się cieszą. Bo jeśli nie ma pracy w Sądzie, to znaczy, że harcerskie morale jest wysokie, że rozumie się zasady harcerskiego wychowania, że dba się o dobre imię harcerstwa i dba się także o swoje własne imię. Z tego ostatniego niewielu „zadziornych” instruktorów zdaje sobie sprawę. Bo trzeba tu powiedzieć, że bywają w sądach sprawy, na których toczą się osobiste porachunki, rozgrywa się odwieczna zawiść, chęć „dokopania”. Po takim stażu w sądzie (wcześniej byłam członkiem Komisji Instruktorskiej Hufca, które spełniała wówczas podobną do sądu rolę) mogę z przykrością oświadczyć, że zupełny brak pracy nam raczej nie grozi. Dopóki będzie istniał „rodzaj harcerski” będą potrzebne sądy, sędziowie i rozprawy, na których toczą się sprawy zawiedzionych i zawodnych instruktorów.

Dzięuję za rozmowę