WYDARZENIA

W dniach 8 – 10 czerwca w Zimnych Dołach (powiat Piaseczno) odbył się zlot harcerzy Chorągwi Stołecznej ZHP. Wzięli w nim udział także druhny i druhowie z naszego hufca.


Podczas tej imprezy otwoccy harcerze jak zwykle nie ograniczyli swego działania do jednej tylko płaszczyzny. Otwocka reprezentacja zjawiła się w Zimnych Dołach w piątek 8.06 w godzinach popołudniowych. Tego dnia wszyscy wspólnie pracowaliśmy nad wystrojem naszego miejsca programowego.



W sobotę nasze zadania uległy znacznemu zróżnicowaniu. Najwcześniej, bo o 5 rano wstała ekipa, która miała zasilić szeregi Służby Medycznej. Pięciu otwockich ratowników (Karolina Śluzek, Sylwia Żabicka, Ewa Krzeszewska, Joanna Kołodziejek i Marek Rudnicki) tworzyło odrębną sekcję. Wszyscy w ciągu ostatniego roku kurs Ratowników Medycznych ZHP i uzyskali Brązowe Odznaki Ratownicze. Zlot stanowił dla nich okazje do sprawdzenia i wykorzystania swoich umiejętności (na szczęście nie musieli z nich zbyt często korzystać).

Nieco później pracę zaczął zespół przygotowujący stanowisko hufca na Jarmark Harcerski. Pomimo tego, że znaczną część pracy wykonano jeszcze w Otwocku oraz poprzedniego dnia, nadal pozostawało sporo do zrobienia. Najgorsza przeszkoda był padający lodowaty deszcz, od którego farba się mazała a taśma klejąca nie chciała się lepić… jednak pomimo tych niesprzyjających okoliczności – nasz punkt jako jeden z nielicznych został ukończony przed apelem.

Otwocka propozycja na jarmark, przygotowana pod okiem druha phm. Jerzego Lisa stanowiła spójną całość, doskonale prezentującą to, co mamy najlepsze. Całość utrzymano w konwencji stacji kolejowej PKP – budynku tak charakterystycznego dla naszego miasta. Wejście na „otwocki” teren zdobiła wykonana makieta dworca. Odwiedzający nas goście mogli wziąć udział w wyklejaniu herbu miasta maleńkimi, czerwono-żółtymi kwiatkami, zrobionymi techniką origami oraz, co odważniejsi, wejść do Harcerskiego Namiotu Zwierzeń i tam przed kamerą opowiedzieć, co ich motywuje do służby harcerskiej. Jak na prawdziwej stacji, nie mogło zabraknąć kiosku. W naszym można było kupić kartki i koszulki przygotowane przez Pocztę Harcerską nr 75. Nie zapominajmy też o Harcerskim Klubie Łączności „Pająk”, który do Zimnych Dołów przyjechał Starem – chyba już wszyscy mieszkańcy Otwocka doskonale znają ten olbrzymi samochód, z całą gamą najróżniejszych anten. Na zlocie właśnie stamtąd pracowała klubowa radiostacja.

Jak na jeden hufiec – to bardzo dużo, ale – jeszcze nie wszystko! W Zimnych Dołach nawet prasę zdominowali nasi harcerze pod wodzą druha Mirka Grodzkiego. Oficjalną gazetą zlotową był bowiem „Przeciek” – miesięcznik hufcowy, przygotowywany przez Harcerską Służbę Informacyjną „Spisek”. Udało nam się wydać trzy numery, poświęcone wydarzeniom na zlocie. A działo się bardzo dużo – poza jarmarkiem były też mini fregaty żeglarskie, gra harcerska, olimpiada sportowa, kartki rajd po okolicy i miasteczko zuchowe – propozycja dla najmłodszych.

W niedzielę, po polowej Mszy św. Odbył się „teleturniej” Milionerzy wiedzy harcerskiej i pokaz ratownictwa, z udziałem otwockich ratowników. Później trzeba było złożyć namioty i wrócić do domu. W tym miejscu sprawę znowu skomplikował deszcz…

Pomimo Różnych pogodowych nieprzyjemności, zlot był dla nas miłym przeżyciem. Znowu udało nam się razem zrobić coś naprawdę wspaniałego, a te trzy dni w leśnej głuszy nad wodą przypomniały, że już niebawem wakacje, że już wkrótce znowu pojedziemy razem do Przerwanek.

Ola Kasperska

Powoli staje się już tradycją, że w długi majowy weekend 33 ODHS wyjeżdża do Podlesic, aby wśród jurajskich skał wykazać się (lub się nie wykazać) swoimi zdolnościami wspinaczkowymi.

Tak stało się i w tym roku. Co prawda z powodu matur i tzw. „siły wyższej” (czytaj: rodzice) było nas tylko sześcioro, ale i tak bawiliśmy się wspaniale. Coraz trudniejsze drogi, nowe wyzwania i odrobina konkurencji (wszyscy próbowali chociaż w najmniejszym stopniu dorównać Dorze, co niestety w rezultacie i tak nikomu się nie udało). Tomek- nasz drużynowy (przyp. aut.)- swoje gorsze osiągnięcia tłumaczył złym wiatrom, siłą grawitacji i za dużym śniadaniem (z tym ostatnim nie można było się nie zgodzić…).

Mimo to wszyscy zgodnie obiecaliśmy sobie, że chociaż w tym roku przy Dorocie szans nie mamy, to w przyszłym na pewno wypadniemy co najmniej tak dobrze, jak ona.

Jednak jak będzie za rok, to się dopiero okaże. A korzystając z okazji chciałbym nawiązując jeszcze do tematu matur pogratulować naszym maturzystkom dobrze zdanych egzaminów i życzyć sukcesów na dalszej drodze życia.

Koniec i bomba

A kto czytał, ten trąba!

Filip

Długi weekend długim weekendem, wypoczynek wypoczynkiem, ale trzeci maja, to nie tak sobie najzwyczajniejszy dzień. Członkowie reprezentacyjnej drużyny naszego hufca spotkali się owego świątecznego dnia już o godzinie 7 z samego rańca, aby ostatecznie przećwiczyć marsz, który i tak bliski był (noi jest!) perfekcji.

Kiedy wszystko już grało, odbył się niemalże pokazowy przemarsz ulicami miasta do kościoła.

Przed rozpoczęciem Mszy Świętej czworo harcerzy służyło nieocenioną pomocą paniom z władz miasta, przy przygotowaniu miejsc dla przedstawicielstwa władz Otwocka i dla innych ważnych gości.

Po zakończeniu Mszy Świętej uroczystości przeniosły się pod Obelisk Józefa Piłsudskiego. „Reprezentacyjni” harcerze oczywiście też tam byli. Ale to było coś! Najpierw harcerze, a dopiero za nimi poczty sztandarowe. Widok piękny.

Kiedy wybrzmiały już wszystkie pieśni okoliczonościowo -trzeciomajowo – patriotyczne w wykonaniu chóru jednej z otwockich parafii, nastąpiło uroczyste (jak wszystko w tym dniu i w tym tekście) złożenie kwiatów pod obeliskiem. Tu również Nasza harcerska pomocna dłoń okazała się bardzo przydatna.

Święto 3 Maja było najbardziej podniosłym elementem obchodów Święta Hufca.

Strz.

Czy wiecie, co to jest awifauna? My już tak – 19 maja 2001 pojechaliśmy na Rajd Ornitologiczny – zwiad po Bagnie Całowanie. Nie byliśmy sami, lecz pod fachową opieką naukowców, pracowników Mazowieckiego Parku Krajobrazowego oraz ornitologów-amatorów, którzy, bądź co bądź, znali się na rzeczy o wiele lepiej niż my.

Z Otwocka na miejsce zabrał nas autokar zamówiony przez Park, więc nie musieliśmy wlec się PKS-em. Mieliśmy kilka lornetek, ale od organizatorów dostaliśmy jeszcze dwie i… byliśmy gotowi do bezkrwawych łowów na całowańskie ptaszory. Teraz tylko kaptury włóż (troszkę kropiło) i do dzieła.

Długo nie czekaliśmy – po stu metrach nad łąkami przyłapaliśmy na gorącym (pogoda zmienną jest – w tzw. międzyczasie przestało padać i przygrzewało słońce) uczynku polującą pustułkę. Potem był myszołów, którego odganiały od swojego gniazda dzielne czajki i mnóstwo innych ptaków jak: skowronki, sójka, bocian, czy bardzo ciekawy (tu uwaga na literówki) srokosz. Jest to taki sobie nieduży ptaszek, który poluje na niewiele mniejsze od siebie gryzonie a potem ich hmmmm… pozostałości zostawia na ciernistych krzewach traktując je jak spiżarnię. Wygląda to podobno dość makabrycznie.

Z racji swoich bardziej florystycznych, niż faunistycznych zainteresowań powiem wam jeszcze krótko o roślinkach. Na łąkach i pod lasem już nowa pora roku! Kwitną: głóg, jaskry, turzyce i mnóstwo innych m.in. trawy, co mogli poczuć uczuleni na ich pyłki. Do kalendarzowego lata jeszcze miesiąc , a tu już. Niezły bałaganik, ale przyjemnie. Do domu zebraliśmy się akurat kiedy zaczęło znowu padać.

Trwało to wszystko krótko, bo od wyjazdu do powrotu minęło 6 godzin, a tyle wrażeń. Polecam na przyszłość (w przyszłym roku powtórka). Aha… Awifauna to „ogół ptaków zamieszkujących określony obszar, środowisko, lub żyjących w określonej epoce geologicznej”.

I po ptokach.

Marek Rudnicki

Na kurs pląsów, gier i zabaw zapisało się całkiem sporo osób z naszego hufca i równie sporo tam pojechało. Wydawało mi się, że taki kurs to dobry pomysł, szczególnie, że obóz już wkrótce. Chyba dobrze zrobiłaby, i nam, i naszym harcerzom, zmiana nieśmiertelnej „Papużki” czy „Koni” n jakąś inną, ale równie fajowską zabawę.

Myślałam też, że przywiozę z tego kursu, chociaż kilka piosenek, które urozmaicą obozowe ogniska i zastąpią nasze ukochane „evergreeny” (z całym szacunkiem dla „Drogi”, „Koła” czy „Wędrowca”). Niestety chyba w tym roku znowu będziemy „katować” naszych harcerzy „Starymi Dobrymi” kawałkami z siwą brodą.


A kurs, no cóż… Okazało się, że uczestnikami kursu powinni być drużynowi zuchowi (choć nikt o tym wcześniej nie mówił) – zuchowe pląsy, zuchowe gry, piosenki o zuchach, zuchowa gimnastyka, wszystko było zuchowe.

Kurs trwał trzy dni, ale wydaje mi się, że dałoby się przeprowadzić te wszystkie zajęcia w jeden. Organizatorzy nie szanowali naszego czasu – długie przerwy między zajęciami, bardzo długie przerwy na przygotowanie się do zajęć, bardzo, bardzo długie przerwy na… niewiadomo co.

Na kursie byli ludzie z kilku innych hufców z Warszawy i okolic. Wydawać by się mogło, że to duży atut. Nowi ludzie, nowe zwyczaje, okrzyki, pląsy, piosenki. Niestety organizatorzy niespecjalnie zatroszczyli się o integrację środowisk. Osobiście poznałam trzy osoby ( z czterdziestu możliwych). Oprócz „Niewidzialnej plasteliny” i „Kinkirinki” niewiele się od siebie nauczyliśmy. Niedużo było na to czasu, a szkoda.

Ale dobrze, że przynajmniej tyle.

Monika Siwak

„Biwak do wozów, biwak dobranoc, o biwak się obraził, biwak z wozów…”

Tak, tak – mowa tu o kursie zastępowych. Nie sposób zapomnieć zarwanych nocy, pyz z mięsem (lub bez) i niesamowicie ciekawych zajęć, jak np.: integracja, alarm w nocy, planowanie. No, te mniej ciekawe też pozostaną niezapomniane…


Kurs trwał 3 weekendy. W tym czasie zdążyliśmy się świetnie poznać i nauczyć wielu rzeczy. Kurs był przeprowadzony doskonale. Z mojego punktu widzenia nie miał żadnych wad. Aż się w głowie nie mieści. No, może poza jedną – spało się trochę niewygodnie, ale to był jeden z uroków tego kursu. Bez podawania zbędnych szczegółów podam co, gdzie i z kim robiliśmy (i komu zawdzięczamy zdobytą na kursie wiedzę). W nawiasach prowadzący zajęcia:

I SPOTKANIE:

Integracja – było lepiej niż super [wszyscy]

Gimnastyka – zbyt energicznie [Zadra]

Terenoznawstwo – przemilczę to [Zadra]

Przyroda – okazało się, że jest wokół nas [Mirek]

Mini dyskoteka – tak, jak nazwa wskazuje tylko mini [wszyscy]

Samarytanka – nie wiem, nie było mnie [Magda Grodzka]

Sprzątanie – wiadomo, każdy się domyśla [ten, kto nie umiał uciec]

II SPOTKANIE

Samatytanka – teoria + praktyka = może być [prawie wszyscy]

Śpiewanki – trochę niedopracowane, ale pośpiewać zawsze można [trudno, żeby nie wszyscy]

„Dziś, jutro, pojutrze” – to mi się chyba najbardziej podobało [Kuczyn & Company]

Musztra – ratunku!!! [zapomniałam, jak ten druh się nazywa]

W-F – ale jesteśmy zacofani!! [Edyta]

O Sprzątaniu nie wspomnę

III SPOTKANIE

Sznury i odznaki – w normie [Magda Grodzka]

Planowanie – Tomek jako jedyny oprócz swoich wiadomości pozostawił nam po sobie swoje „tak, tak, zdarte gardziołko”. Za co oczywiście jesteśmy mu wdzięczni [Tomek Lubas]

ZDZ – przyda nam się [Ewa]

Zuchy – przynajmniej byliśmy dla nich atrakcją [my i zuchy]

Gra – nerwy i nerwy; adrenalina nas tym razem nie zawiodła [my i kadra]

Kominek – „dziękuję, dziękuję… ten kurs był super, itd. [wszyscy]

Wreszcie 11 XXXXXX 2001 odbyło się to, na co czekaliśmy pół roku: rozdanie patentów.

Dziękuję wszystkim, którzy się przyczynili do wydania tej płyty: mojej rodzinie, producentom, zgranemu zespołowi i przede wszystkim – samej sobie.

Dhna Karolina Grodzka

Zastępowa zastępu „Friendsi Przyrody”

(5 D.H. „LEŚNI”)