Harce

Harce to ćwiczenia i gry terenowe oraz atletyka terenowa. Organizowane są na specjalnych dłuższych zbiórkach, na wycieczce z biwakiem albo dorocznym biwaku drużyny, na zlotach i turniejach drużyn, na obozach.




Pierwsze, bardzo dobre podręczniki i scenariusze ciekawych harców napisali w 1912 r Mieczysław Schrejber i Eugeniusz Piasecki (Harce młodzieży polskiej) oraz w 1957 r. Adam Kalinowski (Harce. Ćwiczenia i gry terenowe).

Tradycje prawdziwych harców nieco zanikły, choć niektóre sprawdzone gry terenowe dziś wielce zmodyfikowane, są nadal jednym z najbardziej lubianych form pracy harcerskiej. Również elementy atletyki stosujemy chętnie na biegach i grach harcerskich.

Atrakcyjność i głębokość przeżyć gier terenowych zależy w dużej mierze od prowadzącego. Mistrzem w organizowania gier w przedwojennej Pomarańczarni, czyli w 23 WDH przy państwowym gimnazjum im. Stefana Batorego był hm Lech Górski. Długoletni drużynowy był z zamiłowania wędrownikiem, kochał przyrodę i umiał ożywiać grę swoja fantazją i osobistym zapałem. Na równi z harcerzami przeżywał radość zwycięstwa i gorycz porażki.

Każdorazowa zapowiedź na zbiórce drużyny wywoływała ogromny entuzjazm, podniecała wyobraźnię harcerzy, była tematem żywych dyskusji.

Instruktorów, równych Górskiemu, co po mistrzowsku potrafili zaplanować, przeprowadzić i przeżywać grę było i jest wielu. Dobrą grę, której fabuła wydaje się być prawdziwa i w której uczestnicy angażują się tak mocno, że identyfikują się z wymyślonymi postaciami i wprowadzają własne pomysły, pamięta się latami i opowiada swoim dzieciom.

W oparciu o cytowaną literaturę, własne doświadczenia i uwagi uczestników kursów instruktorskich prezentuję obok “Wskazówki metodyczne i zasady organizacji harców”.




hm Zbigniew Bugaj HR