Miesiąc: grudzień 2004

Kiedy piszę te słowa, w sąsiedniej Ukrainie miliony obywateli tego kraju czekają na drugą drugą turę sfałszowanych uprzednio wyborów prezydenckich. Jak się ma Ukraina i jej wewnętrzne problemy do polskich harcerzy? To bardzo proste!

Kiedy w lipcu i sierpniu 1980 roku strajki ogarniały stopniowo całą Polskę, kiedy z ekranów telewizorów i czołowych szpalt gazet szły na cały kraj hiobowe wieści o agentach amerykańskiego imperializmu usiłujących zburzyć idealny porządek socjalistycznego państwa, o straszliwym Kuroniu i bardziej straszliwych, utrzymywanych za amerykańskie dolary, Michniku i Gieremku, wielu zdezorientowanych rodaków przyznawało prasie i telewizji rację. Widziało jedyny ratunek w generale Jaaruzelskim i jego zwolennikach. I rzeczywiście, rok później, w grudniu 1981 roku, czołgi i bojowe wozy opancerzone generała wyjechały na ulice i place polskich miast. Zamilkły telefony i zgasły ekrany telewizorów. Działała jedynie słuszna prasa. Milicja obywatelska zwoziła tysiące ludzi do miejsc odosobnienia. Tak wyglądał mój kraj 13 grudnnia 1981 roku.

Druhno i Druhu czytający te słowa. Nie istnieliście jeszcze wtedy, nawet w zamiarach Waszych rodziców. Nie mogliście oglądać pustych sklepów i kartek na wszystko. Nie rozumiecie opowiadań starszych o tych czasach. Przecież to było tak dawno! Ja, niestety, pamiętam. Pamiętam załamanie postaw patriotycznych wśród wielu wspaniałych ludzi. Pamiętam wielki exodus rodaków na Zachód. Ucieczki w czasie wycieczek zagranicznych. Pamiętam wyprawę mojego syna, ówczesnego studenta, jadącego do Berlina, wtedy zachodniego, pełnym autokarem, a wracającego pustym, bo prawie wszyscy zostali na obczyźnie.

Stan wojenny cofnął rozwój mojego kraju na lata, pogrążył go w marazmie społecznym, politycznym i wpędził w katastrofę gospodarczą, której jeszcze Wasze wnuki będą ponosiły konsekwencje.
Dlaczego nie mówimy o tym, że dzisiejsze olbrzymie bezrobocie ma korzenie w stanie ówczesnej, tzw. socjalistycznej gospodarki??? To właśnie jest wodą na młyn Leppera i jemu podobnych polityków z liczących się partii.

A jakie nasuwają się analogie z wydarzeniami na Ukrainie do polskiego harcerstwa?
Młodzi Ukraińcy też chcą wolności i niezależności.
Nie byłoby wolnego ZHP, wolnego ZHR, bez „SOLIDARNOŚCI” i strajków 1980 roku. Bez Wałęsy, Gwiazdy, Walentynowicz, Bujaka, Kuronia, Michnika, Gieremka i tysięcy bezimiennych, im podobnych. Ich gwiazdka 1981 roku w więzieniach i miejscach internowania, ich kolędowanie z za krat, ich wola wytrwania, to przyczynek do naszej wolności, prawie bezkrwawo wywalczonej. Prawie, bo były ofiary. Dziesiątki zamordowanych skrytobójczo polityków i księży, Potworny mord na księdzu Jerzym Popiełuszce, księdzu Stefanie Niedzielaku, rozstrzelanie strajkujących górników kopalni „WUJEK”. Czy mordy ustały po stanie wojennym?

Oto wypowiedź Antoniego Zambrowskiego: „W styczniu 1989 roku w okresie przygotowań do zwołania konferencji „okrągłego stołu” pomiędzy rządem a opozycją solidarnościową siepacze z tajnego „szwadronu śmierci” Służby Bezpieczeństwa zamordowali skrytobójczo dwóch znanych kapłanów katolickich. W Warszawie 22 stycznia zginął proboszcz kościoła pw. św. Karola Boromeusza na Powązkach – ksiądz prałat Stefan Niedzielak – wieloletni kapelan Rodzin Katyńskich oraz twórca Sanktuarium Polaków Poległych na Wschodzie. Jak opowiadał mi przyjaźniący się z nim działacz opozycji niepodległościowej, śp. Wojciech Ziembiński, 75-letni ksiądz Niedzielak zginął wieczorem u siebie w mieszkaniu na plebanii od ciosu w kark zadanego przez ubeckiego karatekę. Jakiś czas przed śmiercią otrzymywał anonimowe pogróżki o czekającej go rychło śmierci.
Dosłownie kilka dni później również w nocy (z 29 na 30 stycznia) w swym mieszkaniu na plebanii przy białostockiej parafii pod wezwaniem Niepokalanego Serca Maryi został zamordowany miejscowy wikariusz i zarazem płomienny kapelan podziemnej „Solidarności” oraz nielegalnej Konfederacji Polski Niepodległej 30-letni zaledwie ksiądz Stanisław Suchowolec. By uciszyć organizatora nabożeństw za Ojczyznę, mordercy wywołali mały pożar w jego mieszkaniu, w wyniku którego śpiący ksiądz i pilnująca go suka Nika udusili się od czadu, czyli tlenku węgla zawartego w dymie. Początkowo władze PRL-owskie obarczały odpowiedzialnością za śmierć samego księdza, zwalając winę na uszkodzony termowentylator”

Druhno i Druhu! Czy dziwicie się teraz, że Ukraińcy nie chcą dłużej żyć w takim państwie, z nazwy tylko wolnym i demokratycznym? Mam nadzieję, że jesteście, że jesteśmy z POMARAŃCZOWYMI Ukrainy. Nie dla Wiktora Juszczenki, ale dla PRAWDY i SPRAWIEDLIWOŚCI.

Pomyśl o tym w dniu 13 GRUDNIA. Nie wyłączaj wtedy WIADOMOŚCI, ani FAKTÓW. Zerknij na ekran na panoszące się na polskich ulicach czołgi i pomyśl o tych, którycm zawdzięczamy wolność.

Twoja Biała Sowa

Ostatnio postanowiłam sobie kilka rzeczy. Jedną z nich jest to, iż będę pisać do Przecieku felietony. Gdyby ktoś nie wiedział, co to takiego felieton już śpieszę z wyjaśnieniem. Otóż felieton to utwór publicystyczno-dziennikarski o tematyce społecznej, obyczajowej lub kulturalnej, posługujący się środkami prozy fabularnej.

Moje felietony mają dla mnie jedno zadanie – chce postawić w nich pytania, na które często może nie znajdziecie w nich odpowiedzi. Chciałabym, abyście po przeczytaniu moich wywodów postawili sobie pewne pytania i sami na nie odpowiedzieli. Nie zawsze będą to harc-tematy, wręcz chyba będę ich unikać, choć wiem ze nie zawsze mi się to uda. No więc skoro wszystko już jasne to do dzieła.

Temat, jaki chce dzisiaj poruszyć, może się wydawać dla niektórych z Was mocno kontrowersyjny. Niektórzy mogą nawet uważać, że Przeciek jako gazeta „hufcowa” i „harcerska” nie powinna poruszać takich tematów, Mam jednak nadzieje, ze Mirek zaryzykuje i nie ocenzuruje mnie zbyt mocno.

Jestem ciekawa jak wy jako ludzie młodzi, mający swoje drużyny, a więc pełniący role wychowawcy podchodzicie do spraw mniejszości seksualnych? Czy w ogóle poruszacie takie tematy na zbiórce?. Zdarzyło mi się raz to zrobić, i musze wam powiedzieć, że wywiązała się ciekawa dyskusja. Oczywiście padły takie słowa i wyrażenia jak: „zboczenie” czy też „choroba, którą trzeba leczyć”, Podczas zajęć staraliśmy się wspólnie odpowiedzieć na pytanie: gdzie leży granica pomiędzy tolerancją a akceptacją (a może tej granicy nie ma?)

Niedawno Senat RP przyjął Ustawę o Rejestrowanych Związkach Partnerskich autorstwa senator prof. Marii Szyszkowskiej. Wywołała ona burze wśród moich znajomych. Zdążyłam się już przyzwyczaić, do faktu iż na mojej uczelni studiuje kilku homofobów, ale prawdziwym szokiem była dla mnie rozmowa jaką przeprowadziłam z jednym znajomym podharcmistrzem. Stwierdził on, iż mniejszość narzuca wolę większości i że jest po pierwszy krok do tego aby homoseksualiści dostali prawa do wychowywania dzieci. Gdybym miała podsumować krasomówcze wypowiedzi panów – jest to kolejny spisek Żydów i masonów ( a może i także cykliści maczają w tym swoje palce?), którzy przecież uparcie dążą od lat do przejęcia władzy w naszym państwie.

Zadaje więc sobie w duszy pytanie – Co w tym złego, ze dwie osoby, które i tak na co dzień żyją razem, chcą dziedziczyć po sobie, móc odwiedzać się bez przeszkód w szpitalu czy też odbierać swoją pocztę? Na co dzień nie zastanawiamy się nawet nad tym, gdyż są to dla nas oczywiste sprawy . Niemniej dla wspomnianych mniejszości częstokroć są to problemy nie do przeskoczenia. A argument , że to pierwszy krok do tego, aby homoseksualiści dostali prawo wychowania dzieci należy schować głęboko między bajki, gdyż artykuł 12, ustęp 2 wspomnianej ustawy wyraźnie mówi: „Partnerzy nie mogą wspólnie przysposobić innej osoby”.

Wbrew pozorom ważne też jest nazewnictwo – nigdzie par homosekualnych nie określa się jako małżeństw, gdyż ten termin prawo polskie ma zarezerwowane dla związku kobiety i mężczyzny. Także nawet w tej kwestii nie dochodzi do jakiś kolizji.
Nie zamierzam zaglądać nikomu do łóżka, i mojego stosunku do drugiej osoby nie opieram na tym czy dzieli on je z osoba tej samej płci. Liczy się dla mnie to czy ten człowiek jest dobry, czy stara się postępować tak jak mu nakazuje serce.

Możemy zadać sobie pytanie jak mogę połączyć fakt, iż uważam się za osobę wierzącą, a stanowiskiem Kościoła Katolickiego jednoznacznie potępiającego takie związki. Niestety nie mam gotowej odpowiedzi, niemniej ciągle szukam i stawiam sobie pytania. A na to pytanie nie znalazłam jeszcze swojej własnej, prywatnej odpowiedzi. Może Wy ja macie, ja jeszcze nie…

Często zastanawiam się jakbym zareagowała gdyby jeden z moich harcerzy, harcerek oznajmił mi, że jest homoseksualistą. Na dzień dzisiejszy myślę, że przyjęłabym te informacje na spokojnie. A Wy, jakbyście zareagowali na taką informacje? Czy w takim razie drużyna ma prawo wiedzieć – przecież czasami śpią razem na biwakach, przebierają się? Czy fakt poinformowania o tym ogółu nie będzie stanowił naruszenia jego/jej wolności?
Dzisiaj nie potrafię odpowiedzieć sobie na te pytania.
Być może niektórym z Was ten felieton wyda się jednostronny, ale miał być on moim głosem sprzeciwu wobec homofobii.

Marysia Mikulska

PS: Jeszcze jedno małe wyjaśnienie – pod pojęciem „mniejszości seksualne” użytym w powyższym artykule rozumiem „mniejszość homoseksualną”, a „pedofilię” czy „zoofilię”, których nigdy nie zrozumiem i nie zaakceptuję.

Jeżeli macie inne zdanie niż moje, albo odpowiedzieliście już sobie na pytania, na które ja nadal poszukuje odpowiedzi to napiszcie mi o tym – marysiamikulska@o2.pl – chętnie z Wami podyskutuje.