Miesiąc: listopad 2004

Przyjaźń, a cóż to jest takiego? Czy ważniejsza jest niż miłość? Co ma większą wartość, Miłość czy Przyjaźń? Jak poznać prawdziwego przyjaciela? Gdzie szukać przyjaciół?

Czy przyjacielem może być ktoś zupełnie inny niż ja sam i jak wiele może nas dzielić? Czy przyjaźń potrafi się zmienić w miłość, a w razie czego narodzić się na ruinach nieudanej miłości, źle wymierzonego i nieodpowiednio zainwestowanego uczucia? Czy w przyjaźni można być zaborczym? Tak wiele pytań… a jakie są odpowiedzi? Chyba na każde pytanie z różnych ust padłaby inna odpowiedź.

Na przyjaźni powinien opierać się świat. Gdyby tak każdy był przyjacielem każdego, zawsze służył radą, był szczery, umiał pocieszyć, pomóc, zawsze miał czas… To czyż nie byłoby lepiej…? Żadnych wojen, żadnych granic. Żadnych kłamstw, kłótni…
Teraz siedzi obok mnie Patrycja i rozmawiamy o przyjaźni. Pati to moja przyjaciółka, od serca, bratnia dusza, taka podobna, a choć tak wiele nas dzieli. Jest to przyjaciółka „która zostaje gdy inni wychodzą” (i pomaga mi zmywać :-P)

Na pytanie kim są przyjaciele, odpowiedziała mi, że jest to „jedna dusza zamieszkująca dwa ciała”.
„Przyjaźń jest subtelną rozkoszą szlachetnych dusz „ Są różne kombinacje przyjaźni: dziewczyna i dziewczyna, mama i córka, brat i siostra, chłopaka i… dziewczyna.

Wydaje mi się że właśnie w takich związkach chłopców i dziewcząt najważniejsza powinna być przyjaźń. „Siedliskiem przyjaźni jest serce, ale dochodzimy do niej drogą zrozumienia.” „Jeśli jakaś dłoń ma swoje miejsce w drugiej dłoni, to właśnie jest przyjaźń.” no i jeszcze najważniejsze, to o czym ja ostatnio myślę baaardzo dużo, i długo zastanawiałam się czy to tylko mój chory wymysł, czy naprawdę tak jest: „Miłość kobiety zmienia ukochanego, aż widzi go takim, o jakim jej serce marzy.” Bo w końcu Przyjaźń, to pewna odmiana miłości…

Kiedy jednak miłość zawodzi, bo i tak się zdarza, to (o ile się tylko ma PRZYJACIELA) zawsze powinien pomóc na złamane serduszko: „Przyjaźń jest niewątpliwie najskuteczniejszym lekiem na cierpienia zawiedzionej miłości.” Zawsze MAMA, TATO to osoby do których możemy się zwrócić gdy coś zaczyna nie grać, gdy coś się psuje i zawala. Rodzice zawsze powinni zauważyć że sprawy dziecka nie mają się najlepiej. Rodzice żyją na świecie trochę dłużej, więcej wiedzą o „przyjaźniach”, „miłościach”… tych udanych, i szczęśliwych…. mają też pojęcie o fałszywych przyjacielach, o pozorowany miłościach. Ja na szczęście mam EXTRA mamę i SUPER tatę, mogę na nich liczyć i życzę wszystkim takich rodziców- przyjaciół. „Cudownych rodziców mam, bo przyjaciółmi moimi są…”

A moi bracia to dopiero są niezłe ziółka. Sprawiają wrażenie, że są moimi przyjaciółmi…J Są starsi, obyci, inteligentni… Potrafią mnie docenić, skarcić za coś co sknociłam. Dużo wymagają i to jest chyba najfajniejsze, stawiają poprzeczkę dość wysoko, zmuszają mnie do samodoskonalenia. Może nie zawsze mają dla mnie czas, może ja nie zawsze jestem dla nich dobrą, wyrozumiałą siostrą… Ale przyjaźń nie jest chyba idealna, gdyby była, to nie byłoby do czego dążyć i o czym rozmyślać. Mam takich fajnych braci, szkoda tylko że oni nie widzą w sobie nawzajem tak wielu pozytywnych cech ile ja widzę. Szkoda że się kłócą, że rywalizują (chociaż się do tego nie przyznają). No szkoda, szkoda… Ale i tak ich bardzo kocham, po tyle samo, bez wyróżnień. Obaj są moimi braćmi, obaj są moimi przyjaciółmi!

Pati mówi, że człowiek bez przyjaciela, jest samotny, życie jest puste. Przyjaźń nadaje życiu SENS. I chyba ma rację… Mówi się, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie… Prawdziwych przyjaciół poznaje się w sytuacjach ekstremalnych. Nie będziemy mieli pewności że to prawdziwy, rzetelny, autentyczny, uczciwy, niebagatelny, przyjaciel, dopóty, dopóki nie przeżyjemy z nim trudnych chwil, przepaści w życiu…
„Związki przyjaźni powinny być nieśmiertelne, nieprzyjaźni śmiertelne”

PS. Ale z tymi PRZYJACIÓŁMI jest fajowo!!!

Karolina Grodzka

Tak sobie czasem siedzę i myślę nad „Palmirami” i zwykle dochodzę do wniosku, że muszę iść i tyle. Choć niekoniecznie stan zdrowia mi na to pozwala… Ale ponoć uporem można zdziałać wszystko. To byłyby pierwsze Palmiry w moim życiu, więc to chyba jasne, że bardzo chcę na nie iść!!! Ale nie do tego zmierzam. Napiszę „coś” o mojej drużynie, czyli 7 ODH…

Otóż wybieraliśmy się niedawno do zoo i… w końcu się nie wybraliśmy. Stwierdziliśmy, że jest już za zimno i zwierzaki nie będą chciały wychodzić, tak więc przełożyliśmy to na wiosnę. Co tak poza tym się u nas dzieje?! Ostatnio (dwie zbiórki temu, czyli 8.10.) dh Olga Zaborowska dostała barwy!! Towarzyszyły temu oczywiście łzy wzruszenia, uściski i miłe słowa, które na pewno pozostaną w jej sercu. Gdy teraz wspominam chwile, kiedy to ja dostałam barwy, a później krzyż, w oku aż się kręci łezka… Było to w grudniu 2003, bodajże piątego (barwy) i krzyż w nocy z 18 na 19 czerwca ’04 na biwaku w Mlądzu. Wtedy to harcerstwo stało się dla mnie całym światem… A potem była „nasza” gra hufca (bo my ją robiliśmy) i stałam na punkcie z Kingą Duszyńską, czyli moją drużynową. Byłyśmy wtedy taaakie zmęczone! Bo po ósmej wróciłyśmy z tego biwaku, miałyśmy tylko czas, żeby się umyć, przebrać i coś zjeść, a następnie na dziesiątą leciałyśmy już do hufca! Także byłyśmy wręcz nieprzytomne…

A potem były Przerwanki… I znowu osiedliliśmy się „na widełkach”:) Pojechaliśmy jako taki „zlepek” kilku drużyn, a konkretnie 7, 17 ,69 i 77 dh. I cóż mogę napisać, gdy oboźnym jest Majak…? Chyba tylko tyle, że było czasem wesoło, a i czasem spóźniliśmy się na jakiś posiłek i jedliśmy ostatni… Głównie rano, na śniadanie, bo budzenie kadry nie zawsze wychodziło;).

A po Przerwankach miesiąc laby… Bez zbiórek, bez szkoły, bez jakichkolwiek obowiązków! Co prawda zbiórek nam brakowało, ale wkrótce nadszedł wrzesień i wszystko wróciło do normy. A teraz jest już zimno, w powietrzu czuć jest jesień i trudno jest cieszyć się życiem…

A ja siedzę przed monitorem komputera i tworzę… A to artykuł, a to jakiś wiersz. Teraz muszę przede wszystkim skupić się nad stworzeniem planu mojej zbiórki. Tematem jej będą „Andrzejki”, a najgorsze jest to, że ja nigdy jeszcze nie prowadziłam zbiórki!!! Także muszę się baaardzo postarać! Mam nadzieję, że później ktoś to doceni…

Tymczasem żegnam Was moje ukochane harcerzyki!

Dh Monika Siereńska vel „Variatka”

24 października 2004 ja i Karolina G. (patrz Grosia) wybrałyśmy się do Warszawy na casting… Muszę przyznać, że było to dość niespodziewane, ponieważ o całym tym wyjeździe dowiedziałam się dzień wcześniej!! Ale, że słyniemy z szalonych pomysłów, tak więc go wprowadziłyśmy w życie.

To był casting do „Szansy na Sukces”… Wstałyśmy obie przed siódmą budząc się wzajemnymi sms-ami (choć w rzeczywistości każda wstała „na własną rękę”). Po doprowadzeniu się do ładu miałyśmy spotkać się przy torach w Śródborowie (niedaleko mojego domu) o godzinie 7.30. Chwilkę czekałam, aż na moim horyzoncie pojawił się samochód Państwa Grodzkich.

Gdy podjechał i zatrzymał się, Karolina dała mi znak- czas wsiadać i w drogę! Tak więc wsiadłam. Do Warszawy dojechaliśmy szybko, na szczęście nie było korków (ale kto widział korki w niedzielę przed ósmą?!). W pewnym momencie „wyrósł” nam przed oczyma budynek Telewizji Polskiej. Nagle w brzuchu pojawiły się takie nerwowe drgania… Wysiadłyśmy z samochodu i ruszyłyśmy w stronę budynku „F”, czyli tego „naszego”. Przy bramie do całej placówki przywitał nas ochroniarz, obdarzył przemiłym uśmiechem i życzył powodzenia. Dumnie, z wypiętą piersią podążyłyśmy do wskazanego sektora, po czym weszłyśmy do tegoż właśnie (ponoć półokrągłego, ale nie wiadomo z której strony) budynku. A tam czekało już kilkoro ludzi. Podeszłyśmy do „recepcji” i otrzymałyśmy ankiety, które kazano nam wypełnić, oraz numerki, które trzeba było sobie jakoś przytwierdzić do klatki piersiowej;)… Zrobiłyśmy to i wreszcie weszłyśmy do środka. Cóż to były za emocje!!! Pierwszy raz przytrafiło nam się coś podobnego! Szłyśmy długim, z początku szklanym korytarzem, aż zobaczyłyśmy zebranych ludzi, którzy też przyszli po to, aby pokazać swoje wokalne możliwości. Usiadłyśmy gdzieś pod ścianą, zajmując ostatnie wolne krzesła i zaczęłyśmy gadać. Miałyśmy niezły ubaw, praktycznie ze wszystkiego. Ona miała aparat w telefonie, a ja przywiozłam swój, „normalny”. No i zaczęłam strzelać zdjęcia… Już dawno nie byłam tak wyluzowana, a było mi tego trzeba. Tak więc wesoło było. Na korytarzu wszyscy razem śpiewali- jeden zaczynał, a wszyscy się dołączali- aż wychodziło to naprawdę bajerancko! Bo chyba fajnie brzmi, gdy jakieś 50 osób śpiewa ładną piosenkę i jeszcze do tego wchodzą gitary. Czekałyśmy ze dwie godziny, rozśpiewałyśmy się, aż przyszła nasza kolej.

Pani z komisji wyszła z sali przesłuchań i kazała nam być w pogotowiu (nam, czyli pięciu osobom, bo wchodziło się piątkami.). Poznałyśmy się z kilkoma osobami, aż nagle drzwi się otworzyły, poprzedni „wokaliści” wyszli, a nas zaproszono do środka.

Wchodziłyśmy po kolei, numerkami, zaczynając od 27, a kończąc na 31. Ja byłam 29, a Karo 30. Weszłyśmy (tak się złożyło, że w naszej piątce były same dziewczyny) powoli, stanęłyśmy obok siebie pod oknem, każda przy „swoim” mikrofonie i po kolei miałyśmy mówić swoje numery, a następnie imię i nazwisko. Pierwsza śpiewała taka dziewczyna z Konina, Asia- mój Boże, jaki ona miała śliczny głos!!! Szczerze mówiąc zaczęłam się w pewnej chwili zastanawiać po co ja tam jestem…!;) Po Asi śpiewała jakaś dziewczyna, ale za dobrze to jej nie wyszło. Potem zaś byłam ja… Serce podchodziło mi do gardła, słyszałam dokładnie każde jego bicie… Komisja mnie wywołuje- śpiewać, czy nie? Kompletna panika…- odpowiadam więc- 29, Monika Siereńska…- a jakaś kobieta (przewodnicząca jury) mówi- „słuchamy”-… Głos we mnie zadrżał, ale odważyłam się i wydałam pierwsze dźwięki. Śpiewałam piosenkę zespołu Kobranocka „Kocham cię jak Irlandię”, miałam nadzieję, że piosenka ta przyniesie mi szczęście… Zaśpiewałam zwrotkę i refren i usłyszałam- dziękuję, kolejna osoba- wtedy uświadomiłam sobie, że już po wszystkim, stres minął.- Uff!!

Nareszcie – w głowie mojej zagościł znowu optymizm i spokój. Ale teraz była Karolina, tak więc musiałam się skupić na trzymaniu za nią kciuków:). Ona śpiewała „Po prostu bądź” Maanamu (też to śpiewam na studiu piosenki w MDK-u!). Wydaje mi się, że też się stresowała, bo to było wyczuwalne. Głos z lekka jej drgał, ale ogółem ładnie było. Zaśpiewała tyle co i ja i poprosili następną osobę. To była jakaś Góralka, Danka, a głos to miała jak dzwon!! Ale trochę za bardzo „wyła” (Hmm… Jak ja lubię krytykować ludzi;)). Jeszcze chwilkę to trwało i podziękowali nam. Wyszłam zła na siebie, że tak mnie sparaliżowało, że nie było tak, jak chciałam. Ale jak widać ta komisja (bodajże pięcioosobowa) i kamera strasznie mnie skrępowały. Muszę częściej ćwiczyć przed kamerą (mój tato jest fotografem, także nie mam z tym problemu). Ze studia wyszłyśmy wolne, jak rzadko kiedy. Już czekał na nas dom otworem, trzeba było tylko do niego dojechać… W sumie to trochę nam to z początku nie wyszło.

Z ul. Woronicza wyszłyśmy gdzieś po 11, a w domu byłyśmy (a przynajmniej ja) po trzeciej!A co robiłyśmy tak długo?! Jak to co – włóczyłyśmy się po stolicy w poszukiwaniu czegoś fajnego (konkretnego celu w sumie nie miałyśmy).. Najpierw postałyśmy „pod Pałacem”, potem poszłyśmy do hal handlowych w MarcPolu. A tam na wstępie „przypięłam się” do stoiska z glanami. Potem poszłyśmy do KDT (na życzenie GrosI) i łaziłyśmy oglądając wszystko!! W tym suknie balowe, buty, piżamki i szlafroczki! Upatrzyłam sobie już taki jeden, różowy w serduszka;D… Oczekuję go w kwietniu, na urodziny! A Karolina chciała kupić sobie piżamkę szaro-pomarańczową… Ciekawe dlaczego? Nagle obie poczułyśmy gigantyczny głód (!) i szybko pobiegłyśmy do Mc Donalds’a. Podjadłyśmy sobie i poleciałyśmy dalej. Wylądowałyśmy w Galerii Centrum, gdzie przebuszowałyśmy dosłownie wszystko! Przyznam się jednak, że najbardziej mnie urzekła strefa z czapkami, szalikami i rękawiczkami. Niektóre czapy były takie słodkie!! I do tego pompony… Po Galerii maksymalnie zmęczone jechałyśmy sobie autobusikiem, czyli tzw. „szparką”, na przystanku pomiędzy Michalinem, a Józefowem wysiadła młoda Grodzka, a ja jechałam prawie do końca, czyli do Śródborowa… Co robiłam potem, to już nie istotne, ważne, że ten dzień miło wspominam…;)!

A czy dostałyśmy się do programu, tego nie wiadomo, mają nas powiadomić. Trzymajcie mocno kciuki!!!

Monika Siereńska

W ciągu 25-letniego pontyfikatu Jan Paweł II dał Kościołowi ponad 1300 błogosławionych i niemal 500 kanonizowanych. Jest w tej dziedzinie Papieżem wyjątkowym, uznawanym za swego rodzaju „rekordzistę”.

Ta liczba, jak i reforma regulacji dot. przebiegu procesów kanonizacyjnych świadczy o wielkim znaczeniu, jakie ma dla Papieża aprawa „obcowania świętych” w naszym życiu.

Papież w swojej „polityce kanonizacyjnej” kieruje się kilkoma priorytetami. (1) Stara się podkreślić znaczenie męczeństwa w dzisiejszym Kościele. Zdecydowana większość wyniesionych w ciągu ostatnich 25 lat na ołtarze ponad tysiąc beatyfikowanych i przeszło 400 kanonizowanych to właśnie męczennicy. (2) Drugim wyraźnym priorytetem jest dowartościowanie kobiet i mężczyzn, którzy założyli wspólnoty zakonne. (3) Kolejnym kryterium, jakim kieruje się Jan Paweł jest pragnienie dowartościowania tych narodów, które nie miały dotąd własnych świętych. Dzięki Janowi Pawłowi II pierwszych świętych otrzymały: Kongo-Kinszasa, Lesoto, Madagaskar i Sudan w Afryce, Tajlandia w Azji, Papua Nowa Gwinea w Oceanii, Wenezuela w Ameryce Łacińskiej oraz Słowenia i Bułgaria. (4) Kolejną intencją Papieża jest pragnienie dowartościowania świeckich, zwłaszcza rodzin. We wspomnianej wielotysięcznej rzeszy świętych stanowią oni ciągle niewielki odsetek. W 2001 roku pierwszy raz w historii Kościoła beatyfikowane zostało małżeństwo. Byli to Luigi Quattrocchi i Maria Corsini, włoscy mieszczanie zaangażowani m.in. w działalność w harcerstwie. Papież przy tej okazji powiedział: „Dziś mamy potwierdzenie, że kroczenie ścieżką świętości przez małżeństwo jest możliwe, piękne, nadzwyczajnie owocne i fundamentalne dla dobra rodziny, kościoła i społeczeństwa”.

Ojciec Święty pragnie rozbudzić w Kościele entuzjazm, jakby popchnąć go na drogi nowej ewangelizacji, która potrzebuje świadectwa licznych świętych. Przybliżając ideę świętości Papież chce, żebyśmy nie traktowali jej jako doskonałości, której nigdy nie osiągniemy, ale jako coś dostępnego dla nas wszystkich. Dlatego przy wielu okazjach podkreśla, że jako stworzeni na obraz i podobieństwo Boże każdy z nas jest wezwany do tego, żeby być świętym.

Kult zmarłych znany jest już od najdawniejszych czasów. Zaduszkowe zwyczaje spotykane są w różnych religiach w postaci licznych ceremoniałów – najczęściej pozostawiania pokarmów na grobach. Zwyczajom tym towarzyszył zawsze bogaty rytuał zarówno kanoniczny, jak i pozakościelny.

Wierzymy w „obcowanie świętych” czyli możliwość naszego wzajemnego wpływania na swoje losy (my na zbawienie zmarłych, zmarli na nasze ziemskie życie)

MY DLA ZMARŁYCH
Pamięć o zmarłych wyraża się to przede wszystkim w modlitwie za ich dusze. Modlimy się za zmarłych, ponieważ nie możemy być pewni, czy zostali już zbawieni czy też czekają wciąż na naszą modlitwę w czyśćcu. Wspólnota Kościoła nie ogranicza się do żyjących, ale obejmuje też zmarłych. Obowiązkiem każdego członka wspólnoty jest dbanie o pozostałych. Wierzymy, że nasze ziemskie życie jest jedynie wstępem do tego, co czeka nas po śmierci. O ile żyjący mogą jeszcze wpływać na to, jak zostaną po śmierci osądzenie, o tyle zmarli nie mają już takiej szansy. Mamy ją my – żyjący, poprzez modlitwę za ich dusze „w czyśćcu cierpiące”. Stąd właśnie wynika nasz obowiązek modlenia się za ich „wieczny odpoczynek”.

Kościół naucza, że najskuteczniejszym sposobem modlitwy jest ofiarowanie za dusze zmarłych Mszy Świętych. Najpopularniejszą natomiast metodą, kojarzącą się ze Świętem Wszystkich Świętych jest odwiedzanie grobów, składanie na nich kwiatów i zapalanie zniczy.
Zasadniczo odbywa się to przez cały rok, ale początek listopada jest czasem, kiedy prawie każdy grób jest odwiedzany (w tym roku na cmentarzu w Józefowie znalazłem tylko jeden, na którym nie było znicza 1 XI). Niektórzy pamiętają o modlitwie na grobach. Przeważnie nie przywiązujemy do niej dużej wagi, a gdybyśmy byli świadomi jej wagi, to zapewne spędzalibyśmy na cmentarzu kilka godzin dziennie na żarliwej modlitwie. Ale że nie bardzo nam się chce zagłębić w istotę naszej łączności ze zmarłymi, i to co możemy dla nich jeszcze zrobić poza ufundowaniem pomnika i kwiatów kilka razy w roku, to nie bardzo się na niej koncentrujemy. Przeważnie te święta są dla nas okazją do przedłużenia sobie weekendu, wyjazdu na klika dni, spotkania dalszej rodziny i pochwalenia się nowymi zakupami.
Dla coraz większego kręgu osób te święta są też okazją do zarobienia pieniędzy.
Nie mam nic przeciwko rodzinnym spotkaniom i zarabianiu pieniędzy, ale na wszystko jest miejsce i czas. Coraz bardziej kolorowe i pachnące pieczonymi kiełbaskami stragany przed cmentarzami nie nastrajają do modlitwy i zadumy.

Często nie uświadamiamy sobie, że te materialne oznaki pamięci (pomniki, znicze, kwiaty) nie powinny być wszystkim, co ofiarujemy zmarłym, ale powinny być tylko znakiem naszej modlitewnej łączności ze świętymi w niebie i zmarłymi w czyśćcu, która powinna wyrażać się w ofiarowaniu z miłości naszych modlitw, odpustów, uczynków miłosierdzia, wszelkich naszych zasług, a szczególnie ofiarowanie za nich Mszy Świętej.

ZMARLI DLA NAS
Zwykle nie zdajemy sobie sprawa z roli, jaką mogą odegrać w naszym życiu święci.
Powinni być dla nas wzorem do naśladowania w ziemskiej drodze do Chrystusa. Po to, żeby tą drogę ułatwić Kościół przez ostatnie ćwierć wieku – za przyczyną Jana Pawła II – wyniósł na ołtarze wiele nowych osób. Wybierając wśród wielu dróg łatwiej znaleźć nam ten szlak, który jest dla nas najodpowiedniejszy. Po to m.in. każdy z nowych osób wyniesionych na ołtarze zostaje patronem pewnej grupy ludzi, której to grupie jest postawiony jako wzór.

Najbliższymi nam są: św. Jerzy (patron skautów), bł. Wincenty Frelichowski (patron polskich harcerzy), św. Stanisław Kostka (patron polskiej młodzieży).
Poza tym, że mogą być oni dla nas wzorem do naśladowania w czasie ziemskiej części naszego życia, to mogą być dla nas pośrednikami w modlitwach do Boga. Rzecznikami naszej sprawy, jaką chcemy Bogu przedstawić i o jaka chcemy poprosić.
Oznacza to, że modlitwa za przyczyną jednego ze świętych jest bardziej skuteczna od modlitwy bezpośrednio do Boga. Należy tylko pamiętać, że nie modlimy się np. do św. Antoniego, tylko do Boga, za pośrednictwem św. Antoniego.

Święci pragną wstawiać się za nami i chcą naszej świętości. Chcą nam w tym pomagać, ale żeby było to możliwe musimy się do nich o taką pomoc zwracać i musimy się otwierać na ich wpływ.
Tak jak w starym dowcipie, w którym Bóg mówi do człowieka, który od dłuższego czasu modli się o wygraną na loterii: „Człowieku, daj mi w końcu szansę. Kup los”.

Bezmyślne naśladowanie obcych nam tradycji zawitało w tym roku na nasz józefowski cmentarz, na którym to przy jednym z grobów w roli dekoracji użyto wyciętych dyń rodem z Hellowen. Być może nie powinienem oceniać osoby, która je przyniosła, raczej nie zastanawiała się nad bardzo różnym rodowodem chrześcijańskiego święta „Wszystkich Świętych” i staropogańskiego święta Helloween.

A Ty? Jak przeżyłeś te święta? Jaka jest Twoja wiara i praktyka łączności modlitewnej ze świętymi i zmarłymi?
MG