Miesiąc: czerwiec 2004

Pierwsza część zabaw harcerskich:

1. „Śieć” – gra fizyczna: prowadzący dzieli drużynę na dwie grupy, I grupa staje się rybkami, a II siecią. Zadaniem I gr. Jest wydostanie się z sieci w ciągu 15s. Poczym jest zamiana grup.

2. „Klucz” – gra fizyczna: Zastęp/ drużyn ustawia się w kręgu, poczym prowadzący rzucając kluczami do środka koła wypowiada imię jednej z osób które znajdują się w kręgu. Osoba wybrana stawia jeden krok z miejsca tak aby dosięgnąć kluczy. Jeżeli zdobyła klucze, ona przejmuje funkcje prowadzącego i z miejsca w którym stoi rzuca kluczami tak żeby u trudnić dotarcie następnej osobie do kluczy. Zabawa kończy się wówczas jak osoby w środku się wywrócą.

3. „Klucz drastyczny” – gra fizyczna- raczej stosowana dla harcerzy ale są wyjątki. Zasada ta sama co w kluczu normalnym, ale zamiast robienia kroku, osoba wybrana kładzie się do środka koła, po kilku rzutach powstaje przysłowiowa kanapka. Gra kończy się gdy osób na samym dole nie umie wytrzymać ciężaru lub gdy wszyscy z kółka będą robić kanapkę. DLA PROWADZĄCYCH UWAGA NA PIERWSZEGO LEZACEGO CZŁOWIEKA!!!

4. „Murarz” – gra fizyczna: Osoba prowadząca, wybiera z pośród drużyny, jednego ochotnika który staje się murarzem, reszta grupy jest cegiełkami. Murarz rusza się po jednej linii wyznaczonej przez prowadzącego, na znak osoby prowadzącej cegiełki przebiegają z jednej strony na drugą. Jeżeli murarz tyknie (lub złapie) cegiełkę mam możliwość z niej zrobić murek, ustawia go na linii wyznaczonej przez prowadzącego, obojętnie w którym miejscu. Zabawa kończy się po np. 6 przebiegnięciach cegiełek lub gdy wszystkie cegiełki zostaną złapane. Gra stosowana w harcówce lub na sali gimnastycznej.

5. „Słoń” – gra fizyczna: Prowadzący dzieli drużynę na dwie grupy, I grupa stwarza słonia, ustawiając się jeden za drugim w pozycji zgiętej, a II grupa jest osobami skaczącymi na słonia. Osoby z II grupy po kolei skaczą na słonia. Gra kończy się gdy osoby skaczące spadną ze słonia lub słoni nie wytrzyma ciężaru i złamie się, po przegranej rozgrywce następuje zmiana. DLA PROWADZACYCH GRA NAPRAWDE NIEBEZPIECZNA ALE BARDZO FAJNA, UWAZAC NA GLOWY OSÓB STOJĄCYCH W SLONIU, POWINNY BYĆ POCHYLONE, A SLON ŚĆISNIETY.

6. „Kiler” – gra odprężająca: Osoby siadają w kółku, poczym prowadzący rozkazuje zasnąć wszystkim grającym. Prowadzący wybiera jedna z osób grajacych na kilera (zabójcę), poczym miasto się budzi (wybór kilera powinien odbyć się bezszelestnie). Kiler ma za zadanie zabić wszystkich siedzących w kręgu, zabija „puszczając oko” ale tylko jednym okiem się zabija. A osoby siedzące w kółku obserwują i szukają Kilera, osoba która zauważy zabójcę podnosi rękę i od tego momentu jest świadkiem którego nie można zabić. Aby świadkowie wygrali musi ich być min.3 i w tym samym czasie muszą wskazać Kilera jeżeli jeden z świadków się pomyli umiera reszta świadków. Gra kończy się gdy Kiler wszystkich zabije lub wykryje się kilera.

Ja mam nadzieje, że to nie tylko moda, ani nie chwilowe błyśnięcie aby zaimponować otoczeniu, ale faktyczna chęć osiągnięcia wyznaczonych przez samego siebie celów.

Często ostatnio słyszę i czytam o „przewodnikowskim boomie” w naszym hufcu. Po 6 grudnia 2003 roku rozpruł się prawdziwy worek z chętnymi aby otworzyć sobie próbę.
Wszyscy sie tym emocjonują i cieszą.
W całym tym zamieszaniu ja jednak mam uczucia ambiwalentne. Z jednej strony się bardzo cieszę i jestem dumna, że mam przyjemność pracować w Komisji Stopni Instruktorskich hufca, w którym drużynowi poważnie podchodzą do swej pracy i realizują próby instruktorskie. Większości z nich zdobycie przewodnika umożliwi 100%- tową pracę z własną drużyną, wyjazdy na obozy, przyjmowanie przyrzeczeń. Część z nich dojrzewała to tej decyzji długo – np. w wakacje zobowiązanie złożył 28 latek, a niektórzy bardzo się z tym spieszą i zaraz po ukończeniu 16 lat zgłaszają się do KSI. Również teraz „u bram” KSI stoi cała gromadka młodych ludzi, młodych nie tylko wiekiem.

Z drugiej strony zastanawiam się kiedy jest właściwy moment na otwarcie próby na pierwszy instruktorski stopień. Kto to powinien ocenić i co powinno być brane pod uwagę. Zdarzają się bowiem bardzo dojrzali nastolatkowie z jasno nakreślonymi celami, ale równie często bariera 18-20-letniej dojrzalości fizycznej nie przekłada się na gotowość instruktorską.
Dla mnie bardzo pesymistyczne było to co wczoraj usłyszałam od młodego człowieka – próbę zawsze można otworzyć…

Może jest w tym trochę racji. To w końcu jest próba, która ma nam coś udowodnić. Ale wg mnie do każdej próby trzeba być choć trochę przygotowanym. Jeśli nie chcę być marynarzem i nie umiem pływać to nie zdaję egzaminów do Wyższej Szkoły Morskiej. A niestety część otwierających próbę tak się właśnie zachowuje. Czyżby z powodu mody? A może ich rodzime drużyny nie stwarzają im możliwości rozwoju starszoharcerskiego a potem wędrowniczego i zamiast zmagać się z wędrowniczym wyczynem rozwijającym ich jako harcerzy łapią się za „modną” próbę przewodnikowską.
A przecież na wszystko jest odpowiedni moment. Jest czas na rozwój harcerski, starszoharcerski, w końcu wędrowniczy jest też czas na bycie wychowawcą, harcerskim instruktorem. Czy zatem 15-16 latek moze nim byc pełną gębą?
Nie jest moim zamiarem zniechęcanie młodych ludzi przed nakreślaniem instruktorskiej drogi. Chciałabym jedynie aby sie zastanowili czy to już jest ten moment. Czy na pewno chcę być instruktorem? Czy to już jest mój czas na bycie instrutorką? Czy rozwinęliśmy się już jako wędrownicy? Czy jestem gotowy zrealizować zaplanowaną próbę, zdobyć stopień i pracować jako instruktor naszego hufca tak dlugofalowo a nie tylko zrywem przez pół roku?

To takie moje pytania do kolejki osób, które pojawią się na najbliższych zbiórkach komisji stopni instruktorskich oraz do ich opiekunów. To kilka takich refleksji po analizie prób pwd otwartych w 2002 i 2003r roku w naszej KSI z których wiele do tej pory nie zostało nawet dobrze rozpoczęte. A próba nie polega przecież na tym aby komisja czy opiekun ciągnęli kandydata za uszy aby zaplanowane zadania zrealizował. Nam bardzo zależy na dobrych nowych instruktorach, ale to też im musi zależeć aby nimi godnie zostać, bo granatowa podkładka jest trendy tylko wtedy, kiedy jest uwiecznieniem naszej wiedzy, postawy i czynu.

Mam również nadzieje, że w końcu w naszym hufcu przyjdzie też czas na modę w dobrym wydaniu, modę w kolorze zielonym i czerwonym

Magda
(też miałam 16 lat jak zdobywałam przewodnika)

Myślałam, że funkcja przybocznej jest dla mnie czymś oczywistym, przecież już minęło tyle czasu od chwili mianowania, a jak się okazuje, jest to w dalszym ciągu wielka zagadka, która niesie za sobą mnóstwo pytań, na które często trudno jest mi znaleźć odpowiedź.

Ostatnio miałam taki ciężki okres (myślę, że przeżywałam kryzys funkcji), że chciałam zrezygnować, a raczej nie tyle zrezygnować, co się wstrzymać, do września, do podziału drużyny i wtedy zacząć od początku. Jednak nie specjalnie ujawniałam się z tym pomysłem, wiele spraw przemilczałam… Z czasem ten pomysł ustąpił innemu – nie poddać się i stawić czoła wszystkim niepowodzeniom.

Zapewne wielu harcerzy, myślę że instruktorów także, aczkolwiek w mniejszym stopniu ma problemy z pogodzeniem harcerstwa z innymi, równie ważnymi obowiązkami. Ja osobiście ma ten problem ze szkołą – chwilowo stała się ona dla mnie koszmarem, a o samych ocenach aż wstyd mówić:-(

Z utęsknieniem już oczekuję wakacji (o jak pięknie udało mi się dojść do tego tematu).
Wakacje. A z czym one się kojarzą? Oczywiście z obozem(!), a ten już za pasem. tylko miesiąc dzieli nas od widoku pięknych mazurskich krajobrazów i zapachu przerwankowego lasu.
Plany obozów już od dawna leżą na półce komendanta…o tegorocznym mojej drużyny także mogłabym wam napisać, lecz oszczędzę tego waszym zmęczonym oczom.

Zapewne osoby, które czytają regularnie przeciek natknęły się na artykuł dotyczący tegorocznej konwencji obozowej „LEŚNYCH”. Mogę jedynie przypomnieć, że brzmi ona „samuraje”. To przez nią wplątałam się w konflikt w drużynie. Otóż tegoroczny obóz stał się podstawą do stworzenia projektu starszoharcerkiego, przez starszych chłopaków w drużynie. Jednak po za tą czwórką do tego projektu zostali włączeni także przyboczni, co bardzo nie spodobało się szefowi i zespołowi owego projektu. Jednak rzeczą oczywistą dla mnie było to, że prędzej czy później dowiemy się o samym projekcie (nie wiem po co z tego robić wielką tajemnicę) i zostaniemy do niego włączeni. W końcu funkcja przybocznego do czegoś zobowiązuje. Mam jednak wrażenie, że nie wszyscy się z tym pogodzili.
Przykre jest, gdy dowiadujesz się od osoby n-tej, że jesteś „obgadywany” – nie jest to zbyt miłe, no i w jakim świetle stawiają się te osoby…? Przecież jesteśmy harcerzami!

Ten temat mogłabym jeszcze kontynuować, lecz nie na łamach „Przecieku” (zainteresowanych zapraszam na priv* :-))
…troszkę odeszłam od tematu
Obóz i mój udział w nim samym:
Ani ja, ani Mikołaj jeszcze nie jesteśmy pełnoletni i dlatego myślałam, że trudno będzie nam dobrać odpowiednie funkcje i tak było aż do dnia, kiedy usłyszałam: „będziesz instruktorką do spraw programowych, a Mikołaj organizacyjnych (czyt. oboźnym)”. Z planu pracy wynika, że dostanę do swojej dyspozycji dwa dni obozowe, podczas których będę prowadziła zajęcia z grupą:-)
Czemu nie? Ale fucha mi się trafiła:-)
Ktoś mógłby zapytać, czego oczekuję? Przede wszystkim, tego, że zdobędę nowe doświadczenia, które zapewne przydadzą mi się w przyszłej pracy z harcerzami starszymi.

Siadając do napisania tego artykułu w głowie miałam sito, zupełną pustkę, brak pomysłów – zero! A tu takie zaskoczenie.
Wszystkim życzę takiego przebudzenia :o)
Patrycja