Miesiąc: grudzień 2003

Strona internetowa Hufca będzie służyła do tego, żeby nasi harcerze poczuli, że ten nasz Hufiec to jednak bardzo fajny jest i fajni są w nim harcerze. Żeby dzięki niej mogli dowiedzieć się więcej o sobie nawzajem. Po to, żeby stworzyła się i utrzymała wspólnota harcerzy wokół naszego Hufca. Kliknij tu, żeby się przekonać.

O godzinie 18.10 na przystanku autobusowym w Michalinie 5 D.H. „Leśni” miała wyznaczone miejsce zbiórki. Jak zwykle dużo osób się zgłosiło, lecz mało z nich się zjawiło.

Gdy przybyłem na miejsce zbiórki zastałem tam tylko dh. Patrycje. To było nas już dwoje z 10 osób, które się zgłosiło. Niedługo przyszła dh. Kokos. Następnie zjawili się Borowy, Mirek i Zawłok.

Gdy nadszedł już czas wyjazdu Mirek zadzwonił po Dyniaka i Olkę z zapytaniem czy oni jadą na przekazanie. Lecz co się okazało Dyniak był w kościele na mszy, a Ola właśnie biegła ( nadal nie wiem czy 400 m. Przebiega się w 20 min.). Gdy wsiedliśmy do MiniBusa do Zawłoka przyczepiło się (jak zwykle ) trójka nieznajomych nikomu dziewczyn i zaczęły Go kokietować (tak samo jak pewna dh. której tu imienia nie mogę napisać). On oczywiście (jak zwykle ) je olał.

Gdy dojechaliśmy na miejsce (czyli przed szpital na Batorego) Mirek powiedzial mi,że mam mu napisać relacje z Wigilii Szczepowej, Hufcowej i z przekazania światełka (dobrze, że nie miałem nic ciężkiego pod ręką). Powiedział też, że mam się dokładnie rozglądać na mszy żeby dostrzec coś ciekawego, bulwersującego lub śmiesznego. Kiedy wreszcie dotarliśmy do kościoła na ulicy Żeromskiego spotkałem tam Marka (chłopa z Mazur). On kierował całą uroczystością.

Gdy zeszliśmy do dolnego kościoła spotkałem tam Małego. Rozmawialiśmy trochę, a on wyciągnął baaaaaaaardzo fajne łyżwy. Później przyszedł Tomek G. i pouczał nas co mamy zrobić. Ja i Borowy mieliśmy się zgłosić do tamtejszego proboszcza jako delegacja ministrancko-harcerska do służby liturgicznej. Na mszy miałem z krzyżem poprowadzić procesję przez kościół. Mam nadzieje, że mi to się udało.

Na mszy (drogi Mirku) nic ciekawego nie zauważyłem (no oprócz tego, że Patrycja Z. całkiem dobrze wygląda w spódnicy. Natomiast Mikołaj i Zawłok przez całe kazanie trzymali akolitki (dlaczego nikt im nie powiedział, że po ewangelii się je odstawia?).

Kazanie… a tak kazanie księdza proboszcza było bardzo interesujące. Nawiązywało ono do tegorocznego hasła Betlejemskiego Światełka Pokoju. Najbardziej podobało mi się porównanie do żarówki, było to bardzo inspirujące i zastanawiające. Po ogłoszeniach duszpasterskich nastąpiło przekazanie światełka. Było ono rozdawane w specjalnych lampionach. Komendant przy dawaniu lampionów składał życzenia świąteczne. Po mszy pożegnałem się z Borowym, który pojechał z Dorotą i Agatą. Ja natomiast spotkałem się z Marysią i jej koleżanką (przepraszam, że nie pamiętam imienia). A teraz najlepsze, uściskałem też dh. Olę K. i Izę D. Po czułych pożegnaniach nasza drużyna pomaszerowała w kierunku przystanku autobusowego przy stacji.

W czasie drogi spotkałem kolegę Prokopa (czy wiecie kto to taki??? TAK, tak to był Padinkton ). Gdy doszliśmy do banku PKO zauważyliśmy nadjeżdżający autobus. Wyrwaliśmy z miejsca i jakoś dobiegliśmy do niego. Tak zakończyliśmy naszą przygodę w Otwocku.

A morał z tego jest taki „Nie stawiaj roweru pod płotem, bo Ci kisiel wystygnie” lub „Nie pij kiedy prowadzisz, za dużo się rozlewa”

REYDEN
5 D.H. „Leśni”

Było to pewnego czwartku (18 grudnia – przyp. MG), roku pańskiego 2003. Wtedy to grupa śmiałków z 5 D.H. „Leśni” i Agata Brzezińska z 3 D.H.S. „Zawiszacy” wyruszyli z przystanku autobusowego przy rondzie w Michalinie by przynieść Betlejemskie Światełko Pokoju do naszego Hufca. Nie wyruszyli jednak całkiem sami. Taowarzyszyła im całkiem spora reprezentacja Hufca Karczew…

Zacznijmy jednak od początku… Jak to zwykle bywa na początku był Chaos. Czyli telefoniczne kontaktowanie się: kto? kiedy? gdzie? pojedzie… Wyniki debat były następujące: Harcerze: Piotr Jagodziński, Jakub Wojciechowski, Jakub Zawłocki, Mikołaj Fedorwicz oraz Harcerki: Patrycja Zawłocka, Marta Kokowicz i Agata Brzezińska mają wyjechać z Michalina o 14.30 (w wypadku Patrycji z Anina) a dokładnie zostać zabranym przez Tajemniczy Autokar z Karczewa…

Aby zdążyć śmiałkowie z gimnazjum mieli wyjść około godziny 13.00. Okazało się, że z Gimnazjum na Rondo w Michalinie da się przejść w około pół godziny. Śmiałkowie przybyli więc na miejsce godzinę wcześniej i wykorzystali ten czas na kosztowaniu specjałów w pobliskiej cukierni.

W końcu nadeszła pora spotkania Tajemniczego Autokaru Z Karczewa. Podjechał on po punktualnie, z otwartych drzwi wyjrzała sympatycznie wyglądając Pani i wesołym głosem powiedziała: „Hufiec Karczew wita… Zapraszamy”.
Podróż autokarem była dość długa i śmiałkowie spędzili ją głównie na śpiewaniu, a około godziny 16.30 czyli chwilę po opuszczeniu środka transportu.
Trzeba dodać, że przekazanie odbyło się w Katedrze Wojska Polskiego. Była tam Druhna Naczelnik (która wniosła Światełko) i Ksiądz Biskup (który udzielił nam błogosławieństwa).

Uroczystość była krótka. W czasie jej trwania nasi bohaterowi dostali kalendarzyki wojskowe i obrazki patrona polskich harcerzy (Ks. Frelichowskiego – jakby ktoś nie wiedział). Po krótkim kazaniu (a w zasadzie Gawędzie) Śmiałkowie mogli zabrać to, po co tutaj przybyli… po „kawałek” ognia rozpalonego w grocie narodzenia Jezusa… (trzeba dodać że pożyczali znicz od harcerzy z Karczewa – Dziękujemy!) . Uroczystość zakończyła się tradycyjnie, czyli w kręgu… Ale to nie był do końca koniec, bo dla każdego harcerza w Katedrze była przygotowana Koperta z opłatkiem i życzeniami świątecznymi!!!

Potem był już tylko powrót i znowu troszeczkę śpiewu (Patrycja uczyła młodsze koleżanki z Karczewa piosenki „Koło”). Ogólnie było bardzo fajnie, bo zintegrowaliśmy się z innym hufcem.
Lecz mimo tego nie dostaliśmy schabowego…

Mikołaj Fedorowicz

Od Mirka: Mikołaj, następnym razem jak będę jechał na Zjazd do Hufca Karczew, to pojedziesz ze mną. Może wtedy dostaniesz schabowego…

OKIEM UCZESTNIKA. Spotkaliśmy się tradycyjnie na przystanku autobusowym przed Duetem w Michalinie. Przemaszerowaliśmy (żeby było taniej) do Falenicy. Kupiliśmy bilety dobowe i ruszyliśmy do Warszawy.

Dzięki temu, że Kuba Zawłocki zna na pamięć rozkłady wszystkich autobusów, dojechaliśmy na miejsce szybko i sprawnie. Na starcie gry spotkaliśmy Patrycję Zawłocką i Olkę Wojciechowską. Jak tylko okazało się, ze 2 patrole z 69 DH zaginęły gdzieś po drodze ruszyliśmy na grę. Na przykościelnym cmentarzu przy grobach powstańców Patrycja powiedziała nam, że dziś jest 173 rocznica wybuchu Powstania Listopadowego i że to będzie temat naszej gry.

Na pierwszym punkcie dostaliśmy zaszyfrowany list, w którym dowiedzieliśmy się, że za chwilę spotkamy szpiega (mama Patrycji), który przekaże nam wskazówki gdzie mamy dalej iść. A właściwie to musieliśmy biec, żeby zdążyć na czas na następny punkt. Dopiero tuż przed punktem zorientowaliśmy się, ze mamy przecież bilety dobowe, a biegliśmy wzdłuż linii tramwajowej.

Na punkcie spotkaliśmy Kubę Borowego i Mikołaja Fedorowicza. Dali nam kolejne informacje o Powstaniu i kazali zrobić ankietę wśród ludzi, o tym czy wiedzą jaka jest dzisiaj rocznica. Połowa nawet wiedziała.

Na kolejny punkt już pojechaliśmy tramwajem. Stała tam Agata Brzezińska (3 DHS „Zawiszacy”), która odpytała nas ze znajomości pieśni patriotycznych. Po odśpiewaniu jednej (nie pamiętam już jakiej) mieliśmy zrobić scenkę przedstawiającą tę pieśń. Tu też mieliśmy okazję, jak i na każdym innym punkcie, sprawdzić ile o Powstaniu zapamiętaliśmy z poprzedniego punktu. Dostaliśmy wskazówki gdzie iść dalej i nawet trafiliśmy szybko, bo… jechaliśmy autobusem (z czarnym numerem).

Doszliśmy do rezerwatu „Olszynka Grochowska”, gdzie znaleźliśmy kolejny list, w którym było napisane, ze trzeba iść, iść, iść. No to poszliśmy. Szliśmy, szliśmy, szliśmy i… doszliśmy do Jaśka i Iwina z 69 DH. U nich był bardzo fajny punkt, bo można było najeść się wafelków. Poza tym dali nam związaną kaczkę, czyli krzyżówkę do rozwiązania o tematyce historycznej.
Razem z punktowymi doszliśmy do polany, gdzie czekali już wszyscy. Pobawiliśmy się w kilka tradycyjnych zabaw powstańczych, jak: kręcioł, przerywane wojsko. W czasie zabawy podjechał autokar z turystami. Okazało się, że przyjechali oglądać nas, ale mogiłę powstańczą, która była nieopodal. Sądząc po autokarze wydali na niego chyba ostatnie pieniądze, bo nie mieli nawet na znicz, ale poradzili sobie: zapalili nasz!
Potem przyjechali panowie z flagami. DOPIERO, a była 14.00. Może też mieli jakąś grę i nie mogli trafić. Kiedy już po turystach opadł kurz u przestały błyskać flesze, Patrycja i Olka opowiedziały nam o miejscu, w którym staliśmy. Potem przestaliśmy stać i poszliśmy do autobusu.

Na przystanku Patrycja wyjęła z plecaka dwie wielkie siaty pączków. Bardzo dobrych i bardzo dużo. Można było brać ile się chciało pod warunkiem, że nie chciało się więcej niż dwa. Dojechaliśmy do przystanku 521 i rozstaliśmy się z Jaśkiem i Iwinem – nie mieli dobowych.

Mam nadzieję, że dla wszystkich gra była tak pouczająca jak dla mnie. Nie dość, że przypomniałem sobie wiadomości z Powstania Listopadowego, to jeszcze przekonałem się, że muszę być organizatorem gry, żeby się udała.
Mam nadzieje, że najlepszą oceną gry Patrycji było to, co jej powiedziałem na końcu…

Mirek Grodzki
Drużynowy 5 DH „Leśni”

P.S. Opis gry widzianej okiem organizatora jest na tej stronie.

OKIEM ORGANIZATORA.Cieszę się, że ponownie mogę zawitać na łamach „Przecieku”. Tym razem z powodu gry terenowej, która, jak pewnie niektórzy wiedzą, odbyła się 29 listopada br. Miała ona na celu przybliżenie harcerzom wydarzeń z lat 1830-31, czyli z Powstania Listopadowego.

Dostałam krótką wiadomość od Mirka: „trzeba napisać sprawozdanie z gry z punktu widzenia organizatora”. Ta gra była moim pomysłem. Zainspirował mnie rajd szkolny „Szlakiem Pamiątek Grochowa”, w którym miałam okazję uczestniczyć. Odkryłam wtedy kilka miejsc historycznych, których wcześniej nie znałam, albo nieświadomie przejeżdżałam. Pomyślałam, że nie jestem pewnie jedyną osobą, która nie zna tych miejsc. Trzeba coś z tym zrobić, a najlepiej zacząć od własnej drużyny.

Zorganizowanie gry było dla mnie sporym wyzwaniem i formą sprawdzenia się. Już na 2 tygodnie przed startem chodziłam w nerwach analizując planowany przebieg gry, lecz dopiero tydzień przed nią zaczęłam myśleć o zadaniach na poszczególne punkty. Z początku wydawało mi się to czymś banalnym, ale z każdym następnym zadaniem było to dla mnie coraz trudniejsze. Zdałam sobie wtedy sprawę, że nie mogę robić wszystkiego sama. Na szczęście z samymi punktowymi nie miałam problemu i dobrze się dogadywałam. Podzieliłam się z nimi pracą i wiedziałam, że mnie nie zawiodą. Nadeszła wreszcie długo oczekiwana sobota 29 listopada 2003 r. Był to dokładnie dzień 173 rocznicy wybuchu powstania.

Około godziny 8.30 wraz z niektórymi punktowymi pojechałam do Warszawy, miejsce gry (o tym dowiecie się też z artykułu Mirka). Od samego początku miałam złe przeczucia. Dlaczego? Ciągle martwiłam się tym ile osób przyjdzie z mojej drużyny i 69 DH., którą zaprosiłam. Wybiła godzina 10.00. na starcie zjawiła się zaledwie garstka harcerzy (7) z 5 DH „Leśni”. Niestety zaproszeni goście nie dotarli (może innym razem?). nie da się ukryć, że było mi przykro, widząc tak nieliczna grupę. Spodziewałam się ok. 20 osób.

Były 4 punkty. Na pierwszym stałam z Olą Wojciechowską, na drugim – Mikołaj Fedorowicz z Kubą Borowym, na trzecim – Agata Brzezińska (3 DHS „Zawiszacy”), na czwartym zaś Jasiek Wojciechowski z Pawłem Iwińskim (jedyni przedstawiciele 69 DH).
Kiedy drugi (i jednocześnie ostatni) patrol odszedł już z pierwszego punktu udałam się z Olą na ostatni, czwarty punkt zahaczając o sklep, żeby kupić pączki dla wspaniałych punktowych. Wraz z przybyciem na ten punkt moja panika znikła. Pocieszeniem były słowa pewnego druha, który powiedział, ze gdy on organizował grę, to… nikt nie przyszedł. Wtedy pomyślałam, zrobiłam co zaplanowałam i o tym tylko powinnam myśleć. Tak też zrobiłam. Nie wiem kiedy nawet wszyscy znaleźliśmy się na polanie, gdzie odbyło się kilka zabaw. Po tych szaleństwach miałam przejść do konkretów. Opowiedzieć o Olszynce Grochowskiej, mogile przy której się znajdowaliśmy itd. Niestety moje plany zakłóciła grupa turystów. Nie dość, ze przez dłuższy czas oblegała mogiłę, to jeszcze zapaliła nasz znicz, który był przygotowany na uroczysty finał gry.

Po głowie chodziło mi tylko jedno słowo: PECH. Na szczęście w końcu turyści odeszli i mogłam realizować swój plan. Podzieliłam się ze wszystkimi swoimi wiadomościami, odśpiewaliśmy Warszawiankę, zapaliliśmy znicz i ruszyliśmy w kierunku przystanku autobusowego. Po drodze zatrzymaliśmy się jeszcze przy kamieniu Pamięci Powstania Listopadowego. Tam także zapłonął znicz.

Nadszedł czas powrotu. Godzinę zajął nam przejazd z Warszawy do Falenicy, stamtąd trochę zmęczeni wróciliśmy do domów. W autobusie drużynowy zadał mi pytanie: „czy podobała Ci się gra?” wtedy moje odczucia były mieszane, wręcz negatywne. Dzisiaj patrząc na to z perspektywy czasu jestem raczej zadowolona. Na koniec pragnę jeszcze raz gorąco podziękować punktowym za to, że byli i bez których nie dałabym rady oraz uczestnikom gry: tej szczęśliwej siódemce, bez których gra nie odbyłaby się. DZIĘKUJĘ.

Patrycja Zawłocka
Przyboczna 5 DH „Leśni”

P.S. Opis gry widzianej okiem uczestnika jest na tej stronie.

„Któżby wierzył, któżyby w andrzejkowe wróżby?” – pamiętam to hasełko jeszcze z kalendarza ze Świata Młodych, który wisiał we wspólnym pokoju moim i mojej siostry.

Nie pamiętam ile dokładnie miałam lat… Doskonale za to pamiętam, że był tam rysunek Lutczyna, na którym dziewczynka manewrowała woskowym odlewem i cień na ścianie ułożył się w kształt potężnego mięśniaka, czym dziewczynka wydawała się być wielce zachwycona.

Podobne obrazki, tyle że na żywo można było oglądać w hufcu podczas jednego z dyżurów Namiestnictwa, podczas którego nasze “pomieszczenia biurowe” zamieniły się w aromatyczne pomieszczenia pełne tajemniczych przedmiotów i świateł.

Już wiele dni wcześniej zachęcona kolorowymi ogłoszeniami o redakcja postanowiła obadać imprezę własnoocznie i własnoocznie (potem okazało się, że jeszcze własnogębnie i własnoręcznie).

Mistrzynie ceremonii, co wnioskujemy po strojach, Ania Pietrucik i Kasia Kołodziejczyk umiejętnie wprowadzały w nastrój wróżebny kameralnie zebranych i pojedynczo przybywających gości. [Kameralność była atutem tego wieczoru].

Nikogo z przybyłych nie ominęła żadna wróżba. Niektórzy nawet dostali je na wynos. Było po łacinie, po polsku, z wosku, z cienia, pod ciastkiem, w “ciepłych lodach”, ze szpilką, na karteczkach, w pudełku, przy paluszkach, “Helenie” i fantastycznych pierniczkach.
Kogo nie było – niech się gryzie w pięty.

W jednej z wróżb los zesłał mi spacery po lesie w wolnym czasie, co przy przyleśnej lokalizacji mojego domu, wydaje się całkiem oczywiste, ale…od tamtego dnia jakoś jeszcze ani razu nie znalazła się chwila na obejrzenie józefowskiego drzewostanu. Popracuję nad tym.

Uda ci się wszystko, do czego się zobowiążesz. Wolny czas spędzaj na spacerach w lesie!

Tak brzmiała moja “podciasteczkowa” wróżba. Te, Andrzej, coś żeś mje kiepsko wywróżył. Czy Szanowne Namiestnictwo przyjmuje reklamacje? Jaki jest okres gwarancji spełnialności wróżb?

Strz after midnight