Miesiąc: listopad 2001

Helou! To ja, Głos Twojego HaeSjI! Dziś opowiem Ci, co tam hufcowi Spiskowcy spiskują żeby nie było, że nie wywiązują się ze swoich obowiązków. Trochę bywali w harcerskim świecie, a jak gdzieś nie byli, to już wiedzieli kogo trzeba, tam… ten… kolanem do ściany… i… no…

I w ten sposób stało się, że w końcu oddają do użytku kolejny numer Twojego ulubionego miesięcznika. Zgodnie z umową, czy jak to tam nazwać, każdy kolejny numer pojawia się w trzecią roboczą środę każdego miesiąca. Jeśli nie zauważyłeś, że comiesięczny raport Spiskowców, w tym miesiącu pojawia się z tygodniowym opóźnieniem, to bardzo dobrze, bo się nie wydało! Chociaż… może to tak nie do końca dobrze, bo wiesz, co to oznacza, drogi Czytelniku? To oznacza, że nie czekasz na „PRZECIEK” z utęsknieniem i nie pilnujesz, kiedy wychodzi. No dobra, tym razem masz wybaczone. W każdym razie „Spisek” przyznaje się do „obsuwy”, ale stało się to na prośbę naszych współpracowników.

Dobra… to jedno już załatwiłem.

Teraz w imieniu Spisku pragnę pochwalić się pierwszym autografem, jaki dostali jako redakcja, a tak właściwie, to Ty, drogi Czytelniku, go dostałeś. Tak, tak. Ale może po kolei. Pan Wojciech Sobociński jest tak jak Ty druhem, podharcmistrzem z resztą (harcerzował na Pradze Pd). Może już nie jest tak aktywny na polach harcerskich jak Ty, ale nareszcie nawiązał z nami (w sensie otwockimi harcerzami) kontakt, który mu się już po nocach śnił (nic nie wspominał o koszmarach). No kto z kim pierwszy i w ogóle, to już dokładniej innym razem, jak się druh Sobociński da namówić Spiskowi na jakiś interwju, na przykład. Dh S. współpracuje z harcerzami z naszego hufca, służąc im swoją fachową wiedzą w zakresie przyrodniczo turystycznym [P2(2) „Polowanie na nietoperze” & P4(4) „Bagienna awifauna”]. Na łamach Twojego pisma pojawił się w numerze z maja (z kotem w umywalce na okładce), a tak na co dzień pisuje do „Linii Otwockiej”. Ostatnio sprawił, że na rynku pojawił się przewodnik po dawnej Puszczy Osieckiej. Tutaj oficjalnie zapraszam Cię na stronę 16 „Przecieku”.

Jestem, co prawda tylko Głosem, ale czytać też potrafię i szczerze powiem, że już na dniach moja biblioteczka powiększy się o jeszcze jedną pozycję turystyczną. Tam, gdzie Cię zaprosiłem trochę wyżej, jest napisane o tym przewodniku.

Ha! Twoja biblioteczka niech nie będzie gorsza! Jest to akurat ten typ kobiety, który lubi być poszerzany! Zgłoś się do HSI i żądaj przewodnika „Szlakami dawnej Puszczy Osieckiej” Marty i Wojciecha Sobocińskich.

Harcerze 12 zł , krewni i znajomi 15 zł
Żadnego 0-700! Po prostu przyjdź do Hufca!
[Albo napisz: po.puszczy@zhp.otwock.com.pl]

Uff.. 5 G.Z. “LEŚNE LUDKI” znowu wkracza do akcji.


Po kilku nieprzespanych nocach udało się sklecić wszystko do kupy. Na pierwszą zbiórkę zuchy przyszły wprawdzie nie tak licznie jak harcerze, ale jakże pięknie i ochoczo! W naborze do gromady pomagali nam harcerze z 5 D.H. “LEŚNI” (którym dziękuję za pomoc). W końcu cała kadra gromady wywodzi się z tej drużyny:

Karolina Śluzek – drużynowa, Agnieszka Bąk – opiekunka, Karolina Grodzka – przyboczna, Anna Białkowska – przyboczna.

Zbiórki odbywają się w każdy Czwartek, o godz. 16.01 w Szk. Podst. Nr. 2 w Michalinie.

Święto Wszystkich Świętych i Zaduszki

W naszej tradycji kult zmarłych i obchody 1 i 2 listopada mają szczególne znaczenie. 1 listopada obchodzimy jako święto Wszystkich Świętych, a więc zmarłych zbawionych, wyniesionych ponad zwykłych śmiertelników. Dzień ten celebrowany był kiedyś jako święto radosne. Natomiast 2 listopada to Dzień Zaduszny, w którym wspominamy wszystkich zmarłych (nie tylko Świętych). Modląc się o ich dusze staramy się przyjść im z pomocą w drodze do życia wiecznego. 
Przyjęło się, że to 1 listopada jest dniem obchodzonym uroczyście, dniem masowych odwiedzin grobów. Drugi dzień świąt pozostaje w jego cieniu. W tych dniach ogarnia nas zaduma, myślimy o przemijaniu, śmierci. Zastanawiamy się co do tej pory udało nam się zrobić i na co jeszcze sił nam powinno wystarczyć. Myślimy o osobach, które na cmentarzach odwiedzamy. Tego dnia przypominamy sobie, że wierzymy w „Świętych obcowanie”.
W pamięci o zmarłych i w okazywaniu im szacunku jest zarówno pewien lęk przed nieznanym i nieodwracalnym jak i uczucie pustki spowodowane odejściem bliskich. Świadomość przemijania skłania do zadumy i szczególnego dialogu jaki toczy się między nami i umarłymi. W pamięci i szacunku dla zmarłych jest również odwieczne pragnienie nieśmiertelności i trwania. Trwania chociażby w pamięci, we wspomnieniu, w serdecznej myśli.
Święto Wszystkich Świętych to również święto patriotyczne – w miejscach uświęconych krwią Polaków zapalamy znicze, składamy kwiaty i oddajemy im szczególną cześć, np. poprzez uroczystości patriotyczne, wystawienie wart honorowych. 
Na zdjęciach widzimy harcerzy ze Szczepu Józefów im. R.G. Hamiltona podczas warty honorowej na cmentarzu w Józefowie.

WIERZENIA PRASŁOWIAŃSKIE

Nasze listopadowe zaduszki zredukowane do jednego lub dwu dni to pozostałość po zaduszkach odprawianych przez naszych przodków. 
Prasłowianie wierzyli w życie pozagrobowe i tajemniczy świat zmarłych, rządzący się własnymi prawami. Wierzyli w nadludzką wiedzę i moc zmarłych, dzięki której mogli wpływać na losy żyjących. Byli przekonani, że w pewnych porach roku duchy zmarłych mogą opuszczać zaświaty i niewidzialne przebywać wśród żywych bądź przychodzić do nich we śnie. Zmarli przebywający w świecie żywych mieli doświadczać głodu i pragnienia, potrzebować ciepła i wypoczynku, a także obecności innych ludzi, zwłaszcza krewnych i współziomków. Wierzyli, że obowiązkiem żyjących jest zaspakajanie tych pragnień. Jeżeli nie udało by się zaskarbić przychylności umarłych mogłoby się to skończyć wyrządzaniem dotkliwych szkód, nękaniem, straszeniem, sprowadzeniem nieszczęść i przedwczesną śmiercią.
Religia chrześcijańska zaadoptowała wcześniejsze wierzenia i praktyki. W chrześcijańskim kulcie zmarłych przechowały się więc resztki pogańskich obrzędów zadusznych. Wiele ich śladów znajdujemy także w tradycji ludowej i literaturze (np., „Dziady” Adama Mickiewicza, dla których inspiracją były powszechnie odprawiane jeszcze w XIX w. na wschodnich rubieżach dawnej Rzeczpospolitej „dziady” – obrzędy ku czci zmarłych).
Jeszcze na początku XX w. w wigilię święta Wszystkich Świętych pieczono chleby i pierogi, gotowano bób, kaszę i wraz z miodem i wódką pozostawiano je na noc na stołach dla dusz zmarłych. Prawosławni zanosili jadło na groby. Zostawiano na noc otwarte furtki, uchylone drzwi do domu, aby duchy bez przeszkód mogły przekroczyć próg swych dawnych domostw. Było to znakiem pamięci, życzliwości i gościnności. Zmarłych niekiedy wołano po imieniu i zapraszano do wejścia w progi domu.
Obchody zaduszne kontynuowane są zatem przez wieki. Dawne ofiary z jadła i napojów zastąpiły naręcza kwiatów, zwłaszcza późnych jesiennych chryzantem, składane na grobach. W miejsce przywoływania zmarłych do ich domów mamy dziś „wypominki” (przywoływanie zmarłych z imienia i nazwiska). Natomiast dawny zwyczaj palenia ognisk na grobach został wyparty przez palenie zniczy i nabożeństwa żałobne

PO CO ŚWIĘCI?

Pierwszymi, których chrześcijanie otaczali szczególną czcią byli męczennicy, czyli ludzie, którzy za wiarę w Chrystusa przelali własną krew.
Kościół głosi potrzebę modlenia się za dusze zmarłych, ponieważ skraca to okres cierpienia dusz przebywających w czyśćcu i zapewnia im wieczny spokój. Zmarli po odbyciu oczyszczającej pokuty orędują za żywymi w ich ziemskim życiu i w godzinie śmierci. Święci przedstawiani są jako wzór do naśladowania. Przez ich wstawiennictwo Bóg udziela nam pomocy. Możemy i powinniśmy modlić się do nich, aby wstawiali się za nami i za całym światem.

Kościół podkreśla, że Święci to nie żadne „udane egzemplarze” i wyjątkowe jednostki, ale ci, którzy na serio wzięli naukę Chrystusa i nie szczędzili sił by w praktyce żyć z jego wskazaniami. Papież Jan Paweł II często powtarza, że do świętości powołany jest każdy z nas. 
Obchodzenie święta Wszystkich Świętych wyznaczono w Kościele początkowo na 13 maja. Dopiero w połowie VII w. w Anglii pojawił się zwyczaj obchodzenia tego święta 1 listopada.

Na ołtarze wyniesionych zostało 70 Polaków, w tym 25 świętych
i 45 błogosławionych. Tylko w ciągu 20 lat tego pontyfikatu Ojciec Święty
Jan Paweł II ogłosił błogosławionymi i świętymi 30 naszych rodaków.

W „kolejce” do wyniesienia na ołtarze czekają wciąż
znane i wybitne postaci polskiego Kościoła, takie jak m.in. Prymas Tysiąclecia
kard. Stefan Wyszyński, kapłan-męczennik Jerzy Popiełuszko czy założyciel
Ruchu Światło-Życie ks. Franciszek Blachnicki.

EGZAMIN NA ŚWIĘTEGO czyli jak zostaje się
świętym?

• Zgodnie z procedurą, ustaloną przez Jana Pawła II w
  konstytucji z 1983 r., zanim rozpocznie się właściwy proces
  beatyfikacyjny, diecezja lub wspólnota zakonna winny zebrać jak najwięcej
  danych o kandydacie na ołtarze, czy zmarł w opinii świętości czy męczeństwa
  oraz jakie łaski lub cuda uzyskano za jego pośrednictwem. Te czynności,
  zwłaszcza uzyskanie i zabezpieczenie odpowiednich materiałów rzeczowych,
  czyli tzw. proces informacyjny, można rozpocząć prawie zaraz po śmierci
  danej osoby, ale rozpoczęcie oficjalnego procesu beatyfikacyjnego jest możliwe
  najwcześniej w 5 lat po jej śmierci.

• Następnie miejscowy biskup lub władze zakonne mogą
  powołać komisję, która winna zebrać całość materiału dotyczącego
  tej osoby, a jeśli kandydat(-ka) był(-a) zakonnikiem(-nicą), komisję
  powołują władze zakonne. Chodzi tu zarówno o dokładne poznanie jej życia,
  zasług, pozytywnych i negatywnych jej cech, jak i zgromadzenie całego jej
  dorobku piśmienniczego. Szczególnie ten ostatni element jest istotny,
  trzeba bowiem zapoznać się ze wszystkim, co pozostawił po sobie kandydat
  na ołtarze: kazaniami, artykułami, książkami, a nawet prywatnymi
  notatkami, aby wyeliminować jakikolwiek możliwy błąd teologiczny lub
  doktrynalny, który mógłby go zdyskwalifikować. Na tym etapie przesłuchuje
  się również świadków i wszelkie osoby, które znały kandydata.

• Po zgromadzeniu niezbędnych danych na szczeblu
  diecezjalnym lub zakonnym materiały porządkuje się, tłumaczy na jakiś język
  światowy (najczęściej włoski) i przesyła się do Kongregacji Spraw
  Kanonizacyjnych, gdzie cała procedura rozpoczyna się od początku. Sprawa
  otrzymuje swego relatora, który będzie odtąd prowadził ją do końca.
  Szczególne znaczenie ma zbadanie i dokładne sprawdzenie przypisywanego
  kandydatowi cudu, przy czym chodzi tu o nie dające się wytłumaczyć
  istniejącym stanem wiedzy fizyczne zjawisko nadprzyrodzone, głównie
  uzdrowienie. Nie uwzględnia się natomiast cudów moralnych, np. niezwykłego
  nawrócenia czy porzucenia nałogów, istnienia przez dłuższy czas
  instytucji bez niezbędnych środków materialnych itp. Na tym etapie ze
  sprawą współpracuje promotor wiary (dawniej: advocatus diaboli, czyli
  adwokat diabła), którego zadaniem jest wyszukiwanie słabych stron
  kandydata, jego życia i przypisywanych mu czynów.

• Jeśli wszystko pójdzie dobrze, wówczas opracowuje się
  dekret o heroiczności cnót danego kandydata (sługi Bożego), który następnie
  rozpatruje na rozszerzonym posiedzeniu, z udziałem Ojca Świętego,
  Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych. Po podpisaniu dekretu (najczęściej
  kilku lub kilkunastu) przez wszystkich uczestników zebrania, Papież
  wyznacza termin ceremonii beatyfikacyjnej, podczas której wyniesie daną
  osobę na ołtarze.

Na ogół od rozpoczęcia procesu na najniższym szczeblu do
beatyfikacji lub kanonizacji mija wiele, zwykle co najmniej kilkadziesiąt lat,
przeciętnie mniej więcej pół wieku. Ale są też okresy krótsze: np. w
naszych czasach pierwsza błogosławiona Zairka (Kongijka) Maria Klementyna
Anwarite Nengapeta (1939-64) została beatyfikowana w 21 lat po śmierci, św.
Pius X – błogosławiony w 1951, w 37 lat po śmierci, chorwacki kardynał
Alojzije Stepinac – w tym roku, w 38 lat po śmierci. Najszybciej zaś w
dziejach Kościoła świętym został Antoni Padewski: 30 V 1232 – w niecały
rok po swej śmierci. Najdłużej na wyniesienie na ołtarze musiał czekać św.
Bernard z Tyronu (Francuz; ok. 1046-1117), kanonizowany w 1861 r., a więc w 744
lata po śmierci.

źródło: http://e.kai.pl/

PATRON HARCERZY

Dla nas, harcerzy takim świętym, opiekunem, to znaczy tym, który wstawia się za nami u Boga jest św. Jerzy. 

Nie mamy pewnych informacji historycznych dotyczących tej
postaci. Niektórzy podważają historyczność św. Jerzego. Wiele dokumentów
m.in. o św. Jerzym zostało sfałszowanych przez starożytnych heretyków, a
inne mają sporo niejasności. Dodatkowo kiedy Małą Azję zajęli Turcy,
zniszczyli w niej wszelkie ślady chrześcijaństwa. Najstarszy opis Świętego
pochodzi dopiero z roku 954. Jest w nim, jak i w wielu średniowiecznych żywotach
św. Jerzego mnóstwo legend.

LEGENDA O ŚWIĘTYM JERZYM
Ojcem
św. Jerzego miał być Geroncjusz, Pers, a matką Polocronia z Kapadocji. Syn
miał być uproszony przez rodziców w późnej starości długą modlitwą.
Jako młodzieniec Jerzy zapisał się do legionów rzymskich, w których
stopniowo doszedł do rangi wyższego oficera. Kiedy za panowania cesarza
Dioklecjana wybuchło prześladowanie, Jerzy miał piastować godność trybuna,
czyli naczelnika miejscowego garnizonu. Wiemy, że jednym z dekretów prześladowczych
cesarza był nakaz, by wszyscy żołnierze rzymscy złożyli ofiary bóstwom
rzymskim. Żądano jej od każdego z osobna. Św. Jerzy, przewidując co go
czeka, rozdał swoją majętność ubogim. Kiedy stanowczo odmówił złożenia
ofiary, dla odstraszenia innych, zastosowano wobec niego szczególnie okrutne męczarnie.
Musiały one być faktycznie wyjątkowe, skoro wśród tak ogromnej liczby ówczesnych
męczenników Kościół Wschodni nadał mu tytuł "Wielkiego Męczennika".
Kult jego na Wschodzie był tak popularny, że zajmował pierwsze miejsce po Najśw.
Pannie Maryi i św. Michale.

Źródło: http://www.bialystok.telbank.pl/katolik/ 

Św. Jerzy prawdopodobnie był trybunem w legionach cesarza
Dioklecjana, zmarł śmiercią męczeńską w Palestynie na przełomie III/IV w.
Żył on i poniósł męczeństwo bardzo dawno temu, około roku 304 podczas prześladowań
Dioklecjana (władcy cesarstwa rzymskiego, za którego rządów nasiliły się
prześladowania chrześcijan), dlatego wokół naszego patrona narosło wiele legend i przypuszczeń. 

Kościól grecki nazywał św. Jerzego "wielkim męczennikiem",
a jego dzień jest jednym z największych świąt.

Jest patronem Anglii, Portugalii, Aragonii, Genui, Stambułu,
Niemiec, Wenecji. Opiekuje się rycerzami, płatnerzami, pasterzami koni,
szpitalami, bezpłodnymi kobietami i harcerzami. Chroni przed dżumą, trądem,
syfilisem i opryszczką. Król Anglii Edward III nazwał jego imieniem order
rycerski.

Przedstawiany
jest jako rycerz na koniu zabijający włócznią smoka (w Turcji węża), w
zbroi, czasem z chorągwią. Niekiedy przedstawiany jest w scenie męczeństwa (ścięcie
mieczem). Legenda o walce ze smokiem powstała dopiero w XII wieku.

Św. Jerzy znajduje się w herbie Moskwy, na emblemacie Rusi
Moskiewskiej – uznawanym za najstarszy i  najbardziej rosyjski herb. 

Modlitwa do św. Jerzego: Panie, głosimy Twoją moc i pokornie
modlimy się św. Jerzy naśladował mękę Pana naszego. Za jego pośrednictwem
dodaj nam sił w walce z naszą słabością. Amen.

Dzień świętego Jerzego przypada 23 kwietnia. Św. Jerzy należy
do najbardziej znanych świętych tak na Zachodzie, ale przede wszystkim na
Wschodzie.

Projektowaną patronką Drużyny Sztandarowej naszego Hufca jest święta Joanna.

W okresie zaduszek do późnej nocy nad wszystkimi cmentarzami jaśnieją wielkie łuny od chybotliwych płomyków zniczy – świadectwo łączności z naszą tradycją i znak, że nie wszystko umiera.

Na podstawie:
„ŚWIĘTA POLSKIE – TRADYCJA I OBYCZAJ”; 
Barbara Ogrodowska; Wydawnictwo Alfa; Warszawa 2000

„KATECHIZM KOŚCIOŁA KATOLICKIECO”

PIERWSZE ŚWIĘTE MAŁŻEŃSTWO HARCERSKIE

21 października 2001 Papież Jan Paweł II beatyfikował małżeństwo harcerskie. Pierwszy raz w historii Kościoła beatyfikowane zostało małżeństwo. „Słudzy boży Luigi Quattrocchi (1880 – 1951) i Maria Corsini (1884 – 1965) prowadzili zwyczajne życie w nadzwyczajny sposób” – powiedział Papież podczas mszy beatyfikacyjnej w Bazylice Św. Piotra, na zakończenie dwudniowych obchodów Dnia Rodziny w Watykanie, na które z całych Włoch przybyło około stu tysięcy osób.
Przedtem odsłonięto ogromne portrety nowych Świętych z Włoch. W ceremonii beatyfikacji uczestniczyła również trójka dzieci małżeństwa Quattrocchich. Dwóch synów jest księżmi, a córka zakonnicą.
Beatyfikowane małżeństwo mieszkało w Rzymie i prowadziło mieszczańskie życie. Mężczyzna był znanym prawnikiem i pracował dla rządu włoskiego, a kobieta – pedagogiem i gospodynią domową. Oboje angażowali się w działalność wielu grup katolickich oraz harcerstwo. Maria pomagała żołnierzom w czasie I wojny światowej a później towarzyszyła inwalidom w pielgrzymkach np. do Lourdes we Francji.
„Drogie rodziny, dziś mamy potwierdzenie, że kroczenie ścieżką świętości przez małżeństwo jest możliwe, piękne, nadzwyczajnie owocne i fundamentalne dla dobra rodziny, kościoła i społeczeństwa” – powiedział Jan Paweł II.(kar) 
źródło: http://wiadomosci.wp.pl/wiadomosc.html?_WID=209764

FOTORELACJA
(1 listopada 2001. Cmentarz w Józefowie. Harcerze ze Szczepu
im. R.G. Hamiltona w Józefowie)

Zmiana warty przed…

… pomnikiem czterech żołnierzy…

… z II wojny światowej.

Procesja po Mszy św.

Warta przed obeliskiem poświęconym
pomordowanym przed okupantów
w latach 1939 – 1989

Następnego dnia po warcie honorowej – w Dzień Zaduszny –
spotkaliśmy się na cmentarzy, żeby porozmawiać o świętych, poznać
starodawne zwyczaje związane z kultem zmarłych i odwiedzić opuszczone groby.

CZY POTRZEBUJEMY HALLOWEEN?

Warszawa, 31.10.2001 17:01 

Halloween to przypadkowa lub nie, ale na pewno implantacja – uważa
prof. Andrzej Tyszka, socjolog kultury. Zapytani przez nas duszpasterze również
patrzą krytycznie na to święto.

–
W Polsce obchodzimy święta pochodzenia europejskiego czyli Dzień Wszystkich
Świętych i Zaduszki – twierdzi prof. Tyszka. W PRL zbijały się one w jedno.
To święta bardzo głęboko wrośnięte w świadomość ludzi, jak i w
kalendarz świąt rodzinnych i narodowych – dodaje. Halloween natomiast ma swą
liturgię, obyczajowość, dość bogaty rytuał publiczny i prywatny. Ale to
jednak święto pochodzenia anglosaskiego, święto Amerykanów, które obecnie
jest dość natarczywie implantowane, podobnie jak Walentynki. Należy do innego
repertuaru kulturowego. Jeśli się przyjmie, musi wyprzeć stare lub zająć
miejsce obok – argumentuje socjolog.8

Według ks. Leszka Slipka, proboszcza z Podkowy Leśnej,
Halloween to zabawa dla dorosłych o umysłowości dziecka, amerykański
zwyczaj, nie mający charakteru religijnego. – Jak ja wspominam moich zmarłych,
to się nie bawię ich zdjęciem. Nie w głowie mi wygłupy. To

kwestia odczucia – dodaje.

– Halloween czyli święto duchów uważam po prostu za głupie
– stwierdza również dominikanin o. Jędrzejewski. Podkreśla on, że święto
to nie wyrasta z naszej kultury a ewidentnie jest nastawione na rynek gadżetów.
Duszpasterz młodzieży ocenia, że Halloween to bezkrytyczne przyjmowanie
obcych kulturowo wzorów wątpliwej jakości, zakrawające na snobizm.

– Jestem ortodoksyjnym katolikiem i takie rzeczy mnie nie
interesują – kwituje o. Góra.

Halloween czerpie swoje początki z przedchrześcijańskiej
tradycji celtyckiej. Zgodnie z celtyckim zwyczajem 1 listopada kończyło się
panowanie boga śmierci. W tym czasie duchy zmarłych w mijającym roku wędrowały
do królestwa zmarłych. Maski czarownic i ogień miały pomóc ludziom w wypędzeniu
złych duchów i prowadzeniu dobrych dusz do królestwa zmarłych. Święto
najbardziej popularne jest dziś w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.

KAI (ak, mzi //mr)
źródło: http://e.kai.pl/

Zobacz też: Zaduszki mamy – czy potrzebujemy Halloween?

Już po raz drugi wraz z ministrantami i bielankami z parafi
pw. M.B.Częstochowskiej w Józefowie

organizowaliśmy Andrzejki dla dzieci z parafialnej świetlicy. 
Naszym zadaniem było przygotowanie wszelakich wróżb, a ministranci zajęli się dyskoteką.

Wróżby cieszyły się wielkim powodzeniem wśród dzieci i młodzieży, ale i nie tylko ponieważ rodzice także mieli wielką ochotę dowiedzieć się co ich czeka w przyszłości. Wróżbitów i wróżbitek było bardzo wielu więc zacznę od początku ( od okna ) czyli od Marka
Rudnickiego, jego wróżba była dość nietypowa ponieważ po wielkim półmisku z rzadką galaretką pływały świeczki wokoło półmiska były rozłożone karteczki na, których były wypisane mądre myśli mądrych ludzi. Losowanie wróżby polegało na popchnięciu świeczki i w którym miejscu świeczka się zatrzymała z tego miejsca braliśmy myśl przewodnią na

przyszły rok. Marek był bardzo zadowolony ponieważ jego stoisko było praktycznie Samoobsługowe. Przechodząc dalej trafialiśmy na równie ciekawe miejsce prowadzone przez Karinę Zielińską i Tomka Lacha. U nich można było sobie wywróżyć przyszłość na całe rzycie czyli np.: zaręczyny, zakon, staropanieństwo, bogactwo, dobrobyt, słodkie życie i dziecko, a w przypadku dziecka dodatkowo wróżba specjalna czy to będzie syn czy córka. W przypadku gdy ktoś wróżył sobie dwukrotnie, dochodziło do małych sprzeczności w przypadku gdy ktoś wylosował ; zaręczyny i zakon. Po naradzie doszliśmy do
wniosku że to oznacza wielkiego pecha w przyszłości. Nie wszyscy byli zadowoleni z tego co ich czeka w przyszłości ale mówiąc krótko takie jest życie. Bysior (Maciek Lach) wróżył z kuli. Jego przepowiednie były tak fantazyjne że klienci odchodzący od stołu nie mogli z wrażenia powiedzieć ani jednego słowa (nie wnikajmy w szczegóły). Jego kolega Hubert, który dzielił z nim stół miał równie szokujące Wróżby typu „ wpadniesz dziś do … ” ale były także pozytywne wróżby takie jak „ spotkasz dziś wybrankę swojego życia albo uda Ci się wrócić bezpiecznie do domu", itp.

Nie mogło także zabraknąć lania wosku, tym zajmowali się Dyniak (Kuba
Wojciechowski) i Mikołaj Fedorowicz. Ich sposób wróżenia różnił się od tradycyjnego, ponieważ po odlaniu wosku były tylko dwie możliwości: szczęście lub pech, jeśli to co odlaliśmy wyglądało pechowo

to miało się pecha i odwrotnie, ale tylko oni potrafili stwierdzić czy figura jest pechowa czy też szczęśliwa. Piotrek Bijoch przepowiadał kim zostaniemy w przyszłości (zawód). Mirek skuszony pięknym wystrojem stoiska, nie oparł się pokusie sprawdzenia co jest jego życiowym powołaniem, a prawda jest taka że Miron będzie fryzjerem. Ostatnim miejscem gdzie można było się dowiedzieć coś o swej przyszłości było stoisko dziewczyn, Magda głównie przepowiadała jaka/i będzie nasz życiowy partner i ile będziemy mieli dzieci. Za to jej sąsiadce wystarczyła data urodzenia aby stwierdzić że jesteśmy: małpą lub świnią, ale to tylko dwa z wielu chińskich znaków zodiaków, które odzwierciedlały nasze usposobienie.

Gdy wszyscy dowiedzieli się co ich czeka w przyszłości udali się na dyskotekę, a my po męczącej pracy udaliśmy się na poczęstunek przygotowany przez rodziców za co bardzo dziękujemy.

Jasiek Wojciechowski

24/11/2001