Miesiąc: czerwiec 2001

Powoli staje się już tradycją, że w długi majowy weekend 33 ODHS wyjeżdża do Podlesic, aby wśród jurajskich skał wykazać się (lub się nie wykazać) swoimi zdolnościami wspinaczkowymi.

Tak stało się i w tym roku. Co prawda z powodu matur i tzw. „siły wyższej” (czytaj: rodzice) było nas tylko sześcioro, ale i tak bawiliśmy się wspaniale. Coraz trudniejsze drogi, nowe wyzwania i odrobina konkurencji (wszyscy próbowali chociaż w najmniejszym stopniu dorównać Dorze, co niestety w rezultacie i tak nikomu się nie udało). Tomek- nasz drużynowy (przyp. aut.)- swoje gorsze osiągnięcia tłumaczył złym wiatrom, siłą grawitacji i za dużym śniadaniem (z tym ostatnim nie można było się nie zgodzić…).

Mimo to wszyscy zgodnie obiecaliśmy sobie, że chociaż w tym roku przy Dorocie szans nie mamy, to w przyszłym na pewno wypadniemy co najmniej tak dobrze, jak ona.

Jednak jak będzie za rok, to się dopiero okaże. A korzystając z okazji chciałbym nawiązując jeszcze do tematu matur pogratulować naszym maturzystkom dobrze zdanych egzaminów i życzyć sukcesów na dalszej drodze życia.

Koniec i bomba

A kto czytał, ten trąba!

Filip

W dniach 8 – 10 czerwca w Zimnych Dołach (powiat Piaseczno) odbył się zlot harcerzy Chorągwi Stołecznej ZHP. Wzięli w nim udział także druhny i druhowie z naszego hufca.


Podczas tej imprezy otwoccy harcerze jak zwykle nie ograniczyli swego działania do jednej tylko płaszczyzny. Otwocka reprezentacja zjawiła się w Zimnych Dołach w piątek 8.06 w godzinach popołudniowych. Tego dnia wszyscy wspólnie pracowaliśmy nad wystrojem naszego miejsca programowego.



W sobotę nasze zadania uległy znacznemu zróżnicowaniu. Najwcześniej, bo o 5 rano wstała ekipa, która miała zasilić szeregi Służby Medycznej. Pięciu otwockich ratowników (Karolina Śluzek, Sylwia Żabicka, Ewa Krzeszewska, Joanna Kołodziejek i Marek Rudnicki) tworzyło odrębną sekcję. Wszyscy w ciągu ostatniego roku kurs Ratowników Medycznych ZHP i uzyskali Brązowe Odznaki Ratownicze. Zlot stanowił dla nich okazje do sprawdzenia i wykorzystania swoich umiejętności (na szczęście nie musieli z nich zbyt często korzystać).

Nieco później pracę zaczął zespół przygotowujący stanowisko hufca na Jarmark Harcerski. Pomimo tego, że znaczną część pracy wykonano jeszcze w Otwocku oraz poprzedniego dnia, nadal pozostawało sporo do zrobienia. Najgorsza przeszkoda był padający lodowaty deszcz, od którego farba się mazała a taśma klejąca nie chciała się lepić… jednak pomimo tych niesprzyjających okoliczności – nasz punkt jako jeden z nielicznych został ukończony przed apelem.

Otwocka propozycja na jarmark, przygotowana pod okiem druha phm. Jerzego Lisa stanowiła spójną całość, doskonale prezentującą to, co mamy najlepsze. Całość utrzymano w konwencji stacji kolejowej PKP – budynku tak charakterystycznego dla naszego miasta. Wejście na „otwocki” teren zdobiła wykonana makieta dworca. Odwiedzający nas goście mogli wziąć udział w wyklejaniu herbu miasta maleńkimi, czerwono-żółtymi kwiatkami, zrobionymi techniką origami oraz, co odważniejsi, wejść do Harcerskiego Namiotu Zwierzeń i tam przed kamerą opowiedzieć, co ich motywuje do służby harcerskiej. Jak na prawdziwej stacji, nie mogło zabraknąć kiosku. W naszym można było kupić kartki i koszulki przygotowane przez Pocztę Harcerską nr 75. Nie zapominajmy też o Harcerskim Klubie Łączności „Pająk”, który do Zimnych Dołów przyjechał Starem – chyba już wszyscy mieszkańcy Otwocka doskonale znają ten olbrzymi samochód, z całą gamą najróżniejszych anten. Na zlocie właśnie stamtąd pracowała klubowa radiostacja.

Jak na jeden hufiec – to bardzo dużo, ale – jeszcze nie wszystko! W Zimnych Dołach nawet prasę zdominowali nasi harcerze pod wodzą druha Mirka Grodzkiego. Oficjalną gazetą zlotową był bowiem „Przeciek” – miesięcznik hufcowy, przygotowywany przez Harcerską Służbę Informacyjną „Spisek”. Udało nam się wydać trzy numery, poświęcone wydarzeniom na zlocie. A działo się bardzo dużo – poza jarmarkiem były też mini fregaty żeglarskie, gra harcerska, olimpiada sportowa, kartki rajd po okolicy i miasteczko zuchowe – propozycja dla najmłodszych.

W niedzielę, po polowej Mszy św. Odbył się „teleturniej” Milionerzy wiedzy harcerskiej i pokaz ratownictwa, z udziałem otwockich ratowników. Później trzeba było złożyć namioty i wrócić do domu. W tym miejscu sprawę znowu skomplikował deszcz…

Pomimo Różnych pogodowych nieprzyjemności, zlot był dla nas miłym przeżyciem. Znowu udało nam się razem zrobić coś naprawdę wspaniałego, a te trzy dni w leśnej głuszy nad wodą przypomniały, że już niebawem wakacje, że już wkrótce znowu pojedziemy razem do Przerwanek.

Ola Kasperska

Na zlocie w naprawdę Zimnych Dołach miałam okazje na własnej skórze doświadczyć ignorancji społeczeństwa wobec prasy, gdzie jako coś w stylu reportera z obłędem w oku wyciągałam z ludzi potrzebne mi informacje.


Zaczęło się jakoś rano, gdy pełna podziwu dla logiki swojego postępowania (była sobota, 9.30 rano – normalnie śpię do 11) w strugach deszczu i z wielkim pudłem pełnym pierwszego numeru zlotowego „Przecieku” wtargnęłam na odprawę komendantów, której jeszcze nie było, chociaż już powinna. Jedyne, co chciałam zrobić, to wreszcie pozbyć się balastu w postaci rzeczonego pudła i zabrać do konkretnej, dziennikarskiej roboty. Odprawa rozpoczęła się z opóźnieniem przekraczającym normę otwocką. Zanim jednak do niej doszło, nasz nieoceniony komendant zdążył się „przychylnie” wyrazić o gazetce, porządnie zeźlić i ogólnie rzecz biorąc – nieco obudzić. Na odprawie zamierzałam wręczyć prasę komendantom gniazd czy czegoś-tam i sobie iść. Nie było mi to jednak dane, bo dogadanie z Wyższą Instancją było tak trudne, że pożałowałam, że nie mam do dyspozycji jakiegoś samostrzelnego argumentu. W końcu niejaka druhna Iza odholowała mnie do biura zlotowego, które miało się zając kolportażem. Tam, po kilku minutach stania na deszczu, pozbyłam się kartonu. Rozmyślając o biurokracji, poczłapałam do otwockiego punktu programowego, licząc, że może mają coś do jedzenia.

Z kolejnym przejawem miłości do prasy miałam do czynienia podczas zbierania wstępnych informacji do artykułów w miejscu zapisów na poszczególne zajęcia. W porządku okazali się jedynie żeglarze, ale skoro się żalę, to nie będę o tym pisać. Reszta okazała się totalnie niereformowalna. Chyba strasznie chcieli się poczuć ważni, a że jakoś na zapisach nie było tłoku, uznali że będą ważni wobec mnie. Na ogół na początek dostawałam ulotkę z zaznaczeniem, że mam ją zwrócić, „bo im zabraknie” (to było więcej zrobić). Po chwili namysłu uznałam, że chyba mogę być mniej taktowna i postanowiłam kategoryczniej prosić o udzielenie odpowiedzi na moje proste pytania. A było to wściekle trudne, bo sportowcy sami nie bardzo orientowali się, co i gdzie organizują (dzięki za ulotkę) a druhny seniorki od trasy rajdowej dopiero po paru minutach załapały, że nie chcę zgłosić patrolu i nie wypełnię druczku.

Ale to wszystko jeszcze nic. Raz na jakiś czas wpadałam w okolice stara, żeby wygodnie usiąść i spisać zebrany materiał, zanim go zgubię. Tutaj pojawiał taki jeden taki kędzierzawy (już ona dobrze wie, że o niego chodzi), co bez ustanku twierdził, że moim głównym zajęciem jest donosicielstwo.

I jak tu człowiek ma pracować w takich warunkach? Ale ostrzegam, nie zadzierajcie z prasą…

A tak na poważnie, to kompletnie nie przeszkadza mi, że Tomek Grodzki się ze mną podrażni a Tomek Lubas sobie pogada. Druhny seniorki też mogą być rozkojarzone, ale strasznie denerwują mnie nadęte druhny i druhowie, którzy gdy tylko dorwą się do jakiejś funkcji, choćby to było powtarzanie przez pół dnia „Proszę wypełnić formularz zgłoszenia”, natychmiast stają się nie do zniesienia. Jaki to ma sens i gdzie w tym logika?

Ola Kasperska

Hmmm… Właściwie, to chyba od razu powinnam się przyznać, że nie bardzo wiem, od czego zacząć. I prawda jest taka, że nie chodzi tu wcale o nadzwyczajną plątaninę myśli związaną z nadmiarem informacji… Raczej o niezwykłą pustkę w głowie związaną z ich brakiem. Bo tak naprawdę, to poza tym, co działo się w Komnacie Piratów (którą zresztą sama się zajmowałam) i poza szczątkowymi wiadomościami na temat Komnaty Eliksirów i smoka Baltazara wiem niewiele… No, ale spróbujmy!


1 czerwca 2001 zaczął się dla mnie od klasówki z historii, jednak po tych niekoniecznie szczęśliwych 45 minutach przyszedł czas na przyłączenie się do gorączkowych (a może i nie „gorączkowych”- ale tak lepiej brzmi, no nie?) ostatnich przygotowań na przyjęcie przedszkolaków. Mieliśmy ogromnego farta z pogodą, bo od kilku dni lało jak z cebra, a akurat tego dnia (dokładnie rana, bo po skończonej zabawie znowu się rozpadało) zaświeciło nam słoneczko.

Na dzieciaki czekały cztery „komnaty” (jeżeli którąś pominęłam, to przepraszam!), a w każdej z nich cała masa niespodzianek. Była sobie na przykład wyżej wspomniana Komnata Eliksirów, w której maluchy zgłębiały tajniki magii i uczyły się rozpoznawać eliksiry po smakach, czy prowadzona przez 33. Komnata Piratów, gdzie każdy, kto wykazał się odwagą, sprytem i siłą mógł skosztować prawdziwie „pirackiego”, cukierkowego skarbu. W jednej z komnat dzieciaki „tworzyły” sobie herby, a na ich twarzyczkach powstawały bardzo milusie kolorowe obrazki. Ostatnią zapamiętaną przeze mnie komnatę zamieszkiwał smok Baltazar. Pamiętam, że kiedy do niej zajrzałam, moim oczom ukazały się wykonujące bardzo skomplikowany taniec druhny Ewcia i Asia oraz gromadka dzieci za wszelką cenę próbująca ów taniec (i przy okazji bardzo ciekawe dźwięki) naśladować.

No tak, już wiem, o czym zapomniałam! Otóż jedną z atrakcji był również tor przeszkód (który miał jakąś fajną nazwę, którą ja oczywiście zapomniałam).

Ogólnie uważam, że dzieciaki bawiły się dobrze i (mam nadzieję) będą ten Dzień Dziecka wspominać z prawdziwą radością. Nie ukrywam zresztą, że nie tylko dzieci bawiły się dobrze, bo wydaje mi się, że również organizatorzy mieli z całej zabawy nie małą frajdę. A niektóre z przedszkolaków były naprawdę bezbłędne! Pewna ich grupka przedstawiła „piratom” taką wersję „Wlazł kotek na płotek”, że w pewnym momencie sami już nie wierzyliśmy, że śpiewają to dzieci!

Po skończonej „zamkowej” zabawie i wspólnych pląsach przyszedł czas na pożegnanie maluchów. Niestety, przed wyjściem „solenizanci” postanowili splądrować piracką komnatę i zjadły nam cały zapas cukierków- ale niech im pójdzie na zdrowie! Na koniec dzielna Zamkowa Brygada została poczęstowana mleczkiem i czymś dobrym do zjedzenia, ale nie pamiętam, co to było… I to właściwie tyle.

Na zakończenie chciałam jeszcze bardzo gorąco podziękować druhnie Izie Łabudzkiej za „czuwanie” nad całą imprezą, cukierki i za cierpliwość dla 33. (a właściwie za Wielka Cierpliwość dla 33.). Jeszcze raz bardzo dziękuję i pozdrawiam!

Ita

2 czerwca 2001 R. Poczta Harcerska z naszego Hufca uczestniczyła w XX Zlocie Poczt Harcerskich ZHP. Wybrano nowe Naczelnictwo Poczt, a dhna Ula Bugaj została mianowana rzeczniczką prasową poczt harcerskich.

W czasie jubileuszowego zlotu m.in. rozstrzygnięto plebiscyt na najładniejsze wydawnictwa PH w latach 1999 – 2000. Nasza PH otrzymała dwa drugie miejsca: w kategorii kartki pocztowej oraz w kategorii inne wydawnictwa. PH Otwock otrzymała również dyplom uznania „za 15 letnią służbę w szeregach poczt”.